Een week vol ervaringen...

Lieve mensen,

Na de gezellige, leuke verslagen van mijn bezoek was het afgelopen zondag; Back to reality.
Ik had het er heel moeilijk mee dat mam, Anouk en Rik weer naar huis moesten en om vervolgens letterlijk alleen achter te blijven. We hebben zoveel dingen gedaan dat ik amper de tijd heb gehad om te kunnen realiseren dat ze ook echt hier waren.
Gelukkig hebben we veel foto’s dus daar kan ik nu van genieten.
Ze hebben trouwens precies geluk gehad met het weer die week want nu is het hier echt winter aan het worden, veel regen en kou 
Maandag begint mijn gewonen leventje hier weer. Op naar de crèche waar 21 kinderen op ons staan te wachten, een flinke groep dus weer. We knutselen de verschillende seizoenen met ze en introduceren een nieuw dansje/liedje; Berend Botje!
Tot mijn grote verbazing zie ik dat de slijpers die mam als cadeau aan de crèche gegeven had, in de klas liggen. Hoewel ze nog niet gebruikt zijn, vind ik dat al heel wat.
Michelle en ik gaan meteen aan de slag met het slijpen van de ‘over datum’ potloden. Dat ziet er toch al een stuk beter uit!
’s Middags weer de mountainbike op in Jonkershoek. Het zit niet echt mee die dag. Het waait ontzettend hard waardoor het zwaar is om vooruit te komen en vooral als je nog berg op moet ook.
‘Pats’ daar gaat ie, de ketting van een van de kinderen is geknapt. Gelukkig heeft Jan altijd zijn ‘Ik-maak-die-fiets-wel-even-in-5-minuten’ gereedschapskit bij en kunnen we snel weer verder. Voor zo’n 200 meter want dan knapt de ketting opnieuw... Ondertussen is het al donker aan het worden en door de wind is de temperatuur ook niet bepaald aangenaam.
Als klap (letterlijk) op de vuurpijl gaat er een kind onderuit tijdens het naar beneden fietsen. Zijn hoofd bloed en hij is even buiten bewustzijn geweest. Maar we zijn middenin een natuurgebied dus veel kunnen we niet doen, hij moet dus door fietsen.
Echt dapper van dat jongetje, dat hij met een wond op zijn hoofd en op zijn armen en benen gewoon doorfietst. Kunnen sommige kinderen in Nederland nog wat van leren!
In het education centre maken we de wond schoon en verbinden we hem, nadat hij iets opwarmt onder de warmte deken van folie brengen we hem naar huis. Wat een dag zeg!
Dinsdag leren we de kinderen op de creche om hun naam te schrijven. Dit is een hele opgave waarbij ze veel hulp nodig hebben. Maar ja dat zou ik ook hebben als ik Mandilaki of Zumenathi zou heten.
’s Middags worden we weer geconfronteerd met typisch Afrika; ze vergeten ons op te halen omdat er een begrafenis is. Oké dan, dat wisten jullie gisteren vast nog niet nee.
Ach ja, een middagje vrij zorgt ervoor dat we flink aan de bak kunnen voor school.
Omdat er nog niet genoeg public holidays zijn geweest de laatste tijd, besluiten de Afrikanen ‘voting day’ ook uit te roepen tot public holiday. Vandaag mag iedereen gaan stemmen en dat is best een ‘big deal’ hier. Mensen gaan de straat op om te zingen en hun partij te promoten.
Zelf vind ik dat ik na die 4 hikes van vorige week en het mountainbiken van maandag nog niet genoeg gesport heb, dus ik besluit lekker een stuk te gaan hardlopen. Even alles eruit rennen.
Donderdag is weer een redelijk normale dag, hè hè eindelijk…
Michelle en ik lezen ons zelfgemaakte boekje over de kinderrechten voor aan de kinderen. We stellen er ook vragen bij om ervoor te zorgen dat ze zich ook echt bewust worden van de rechten die ze hebben. Ze zijn er echt van onder de indruk en sommigen durven zelfs hun ervaringen te delen.
Mam wilde graag kleding doneren aan Prochorus. Dus ik ben met een enorme zak kleding de fiets opgegaan, de berg opgepuft en heb zwetend de zak aan Denise gedoneerd. Ze zijn er ontzettend blij mee. Ze gaan kijken of er een specifiek persoon is die de kleren nodig heeft, zo niet dan verkopen ze de kleren. Ik denk dat het kinderkleding wordt want het formaat vrouw dat hier rondloopt past niet in mama’s vesten en broeken.
We zijn deze week op z’n Afrikaans bezig qua koken; een dagje bobotie en een dagje boerewors. Jammie!
Vrijdag is een regenachtige dag dus een goede dag om aan school te gaan werken, denken we dan maar. ’s Avonds komen Jonathan en Gideon op bezoek voor een chocolate-movie night. Wij zorgen voor de arretjescake en zij voor de Milo (Afrikaanse chocomel) en de ijs. Iets te enthousiast nemen ze 5 liter ijs mee, haha! De overdosis chocola wordt me toch iets te veel dus ik pas even voor die andere 4 liter ijs. Het is een gezellige avond en dankzij de beamer die de jongens hebben weten te regelen kunnen we zelfs een thuisbioscoop maken.
Zaterdag is ’t plan om op z’n Afrikaans de dag in te vullen. We zien wel wat we doen, afhankelijk van het weer… Omdat ’t regent besluiten we als eerste naar de Old biscuit Mill in Woodstock te gaan. Hup, de auto in en gaan! Nou ja, dat had ik gedacht. Gideons auto is nou niet dat je zegt een luxe mercedes met stuurbekrachtiging. Ten eerste moeten we passen en meten om ons met 6 man in dat kleine schattige autootje te proppen. Dan moeten we er mee dealen dat we de hele weg airco hebben van het raam dat eruit geslagen is. En ten slotte moeten we de auto eerst een paar meter naar voren duwen voor dat ie wil starten. Prima ritje naar Kaapstad dus!
De Old biscuit Mill is geweldig! Er zijn allerlei alternatieve winkeltjes en ’t belangrijkste; er is een grote hal waar je kunt eten! En met eten bedoel ik ook echt eten, alles wat je maar kunt verzinnen.
Ik heb dan ook wel moeite om een keuze te maken. Uiteindelijk ga ik voor een wrap met falafel erop, klinkt heel apart, was het ook maar wel lekker.
Nadat onze buikjes gevuld zijn, struinen we de winkeltjes en galerijen af. We vermaken ons hier zo’n 3 uur en worden dan ook weggekeken omdat ze gaan sluiten.
Omdat het weer nog steeds niet heel geweldig is, wordt het beklimmen van de Lion’s head afgeschreven. Op naar Cheapman’s peak!
Met veel hijgen en puffen komt Hettie (of hoe het autootje ook mocht heten) de berg op. Eenmaal boven, worden we aangenaam verrast: de Cheapman’s peak is ‘gesloten’ omdat er rotsen op de weg liggen ten gevolg van een lawine. Dat meen je niet!
Nou ja, dan maar een fotoshoot houden met uitzicht op de stad. We hebben nog best wel tijd over tot Jonathan moet gaan werken dus… What’s next?!
We rijden naar het Casino, een superluxe gebouw waar enorm veel gokautomaten staan. Aangezien ik nog nooit in een Casino was geweest keek ik mijn ogen uit naar al die geldverspillende, gokverslaafde hoofdjes.
Maar wij kwamen niet om te gokken en besloten dus om naar de bios te gaan. ‘The other woman’ met Cameron Diaz wordt ‘t. Wist je dat je hier trouwens voor omgerekend zo’n €3,- naar de bios kan? Nu wel in ieder geval.
Het is echt een grappige film en hoewel het misschien toch een beetje een vrouwenfilm is, lachen de jongens er het hardst om.
Na deze verrassende en gezellige dag, knorren we terug naar Stellenbosch waar ik na een laat avondmaal, helemaal gebroken m’n bed in stort.
Waky waky, het is zondag! Allereerst: Mam, een fijne Moederdag vandaag! Dat geldt ook voor alle andere moeders die mijn verslag lezen ;)
We hebben het geluk om vandaag deel te mogen nemen aan een zeer bijzondere gebeurtenis. Om 10.15 uur fietsen Meike, Michelle en ik richting Kayamandi. Huh?! Op zondag? Ja op zondag, we gaan namelijk naar de kerk.
Bij de crèche wacht Buyelwa (onze teacher) ons op. Ze neemt ons mee de township in, naar het armste deel van Kayamandi. Hier zijn we nog niet geweest dus het is bijzonder om hier te mogen rondlopen.
De kerk waar we heen zouden gaan hebben ze afgelopen vrijdag half afgebroken om te renoveren dus dat gaat ‘m niet worden. We gaan bij mensen de shack binnen, naast de shack staat de kerk (die ziet er ook uit als een shack). Omdat er iemand ziek is gaat de dienst vandaag niet door. Wel mogen we met deze aardige mensen mee om een kijkje te nemen. Van binnen ziet het er echt fatsoenlijk uit.
We lopen verder de township in om een laatste kerk te proberen en ja hoor, hier wordt wel een dienst gehouden. Het zijn allemaal ‘zwarte’ kerken dus het is heel bijzonder dat we hier binnen mogen komen. Het gaat er totaal anders aan toe dan in Nederland.
De mensen zingen hier de hele tijd, bidden hardop (en met hardop bedoel ik dat ze bijna de oren van je hoofd af schreeuwen) en dansen om elkaar heen. Daarnaast worden er mensen naar voren geroepen om zich voor te stellen en hun ervaringen met God te delen.
Natuurlijk moeten wij ook naar voren komen om ons voor te stellen. Een beetje spannend is het wel maar we zijn zo welkom en iedereen vindt het leuk dat we er zijn, dus dat zorgt wel voor een goede sfeer.
Voor Moedersdag gaan we dansen, dus ook wij worden meegesleurd in de dansende cirkel. Het is zo bijzonder om dit mee te maken in een krottenwijk in Zuid-Afrika. Ik probeer me daar ook echt bewust van te worden. Ze proberen voor ons zelfs delen van de dienst te vertalen in het Engels want alles is natuurlijk in Xhosa. De mensen zijn allemaal heel lief en accepteren ons ondanks dat we blank zijn.
Ze vertellen ons dat ze blij zijn ons erbij te hebben en dat we altijd welkom zijn.
Heel bijzonder en ik ben Buyelwa dan ook heel dankbaar dat ze ons meegenomen heeft.
Verder wordt vandaag een schooldagje dat we afsluiten met uit eten vanavond.
Het is een pittig weekje geweest met een achtbaan van emoties. Morgen begin ik hopelijk weer fris aan een nieuwe week.
Een week waarin ik mijn verjaardag voor het eerst niet in de lente van Weert zal vieren maar in de winter van Zuid-Afrika.

Groetekes,
Iris