Defeating the Lion

Hallo beste mensen!

Hoewel het toch echt winter aan het worden is met koudere en soms regenachtige dagen, moet ik zeggen dat ik een gat in de lucht sprong (ja nu waren de wolken weg) toen de zon maandag weer tevoorschijn kwam!
Vorige week zijn er nieuwe stoelen en tafels binnen gekomen op stage dus Michelle en ik vonden dat die tijdens de activiteit best gebruikt konden worden. Op die manier kon tenminste ieder kind zitten en hoefden we niet met kratten of verfpotten te werken.
Nu blijkt dat ze hier in Afrika iets anders om gaan met nieuwe spullen. Nieuwe spullen zijn mooi en schoon en zo laten ze dat hier graag. De principal wilden de nieuwe stoelen en tafels nog niet in gebruik nemen omdat ze dan vies zouden worden, nu kan ze er nog bij iedereen mee pronken.
Zeer apart… heb je eindelijk iets wat de kinderen echt nodig hebben, wordt ’t niet in gebruik genomen. Dus daar hebben Michelle en ik even werk van gemaakt en even later zat ieder kindje op een stoeltje te knutselen. En blij dat ze waren!
’s Middags gaan we op naar Jonkershoek. Het is zo’n mooie dag, dat Meike en ik er echt naar uitkijken om lekker te gaan mountainbiken. Het gaat echt goed! Niemand gevallen en we hebben de hele route van vorige week plus nog een extra berg gedaan in ongeveer ’n uurtje, hmm.. misschien is er vorige week toch echt iets mis gegaan…
Over fietsen gesproken; m’n eigen trouwe Matiebike begint ouderdomsverschijnselen te vertonen. Het slot gaat met geen mogelijkheid open (en geweld helpt ook niet heb ik gemerkt, dat vond m’n sleutel niet zo leuk). Volgende week toch maar even naar de fietsendokter om de banden op te laten pompen en m’n slot te reanimeren.
Dinsdag doen we een fotoschoot met de kinderen op de crèche. Omstebeurt mogen ze op de foto, een ‘normale’ en een gekke. Achteraf krijgen ze een sticker (thanks mum, they loved it!).
Nu nog alle namen onthouden, wat een hele klus zal worden en dan hebben we een mooie herinnering voor later, maar daar denken we nog maar even niet over na.
In Jonkershoek help ik Mirjam om de kleintjes het een en ander over wiskunde bij te brengen. Hoewel ze denk ik eerst moeten leren om de cijfers te schrijven want Chinees spijkerschrift is er niks bij.
Woensdag gebruiken we de vouwblaadjes die mam aan de crèche gegeven heeft om poppetjes met ze te maken. Hoewel het voor sommige een hele klus is om de poppetjes niet te onthoofden, komen de poppetjes er vrijwel zonder kleerscheuren uit (dat er hier en daar een arm mist, is bijzaak).
’s Middags zorgt een klein ongelukje toch wel even voor een lachmomentje. Er is een nieuw meisje op de creche en tijdens het eten zie ik ineens de Atlantische oceaan onder haar stoel verschijnen. Ik ga al meteen op zoek naar een drinkflesje tot ik me realiseer dat deze vloeibare substantie ergens anders vandaan komt. Tja, shit happens.. (nee zo erg was ’t niet).
Maar goed nadat er een ander kind bijna in was gevallen en met de plopper de gele substantie nog eens extra is uitgesmeerd, was het volgens de teacher weer spik en span.
’s Middags ga ik lekker een stuk hardlopen, had ik wel even nodig. Alles er even uitgooien.
Donderdag gaan we naar Unakho (crèche for disabled children), omdat ’t weer niet zo geweldig is blijven we binnen. Cynthia nodigt ons uit om mee te gaan op een uitje met de kinderen.
Dus over 2 weken gaan we met dit clubje kinderen gezellig een dagje weg. Beetje jammer dat van de 3 kinderen die niet kunnen lopen, er maar 1 een rolstoel heeft en we dus waarschijnlijk onze spierballen moeten inzetten om ze te dragen.
Zodra we weer naar Prochorus willen lopen staat ons een onaangename verrassing te wachten: REGEN!
In de regen lopen we naar de creche, dan moeten we nog terug lopen en naar huis fietsen. Ik zou met Michelle nog naar de stad gaan en Meike gaat ook gezellig met ons mee, dus we kunnen weer door de regen. Het lijkt Nederland wel, 10 keer op een dag nat worden.
We slagen wel in de stad dus dat is dan weer positief.
’s Avonds maken we ons klaar voor de quiz night bij Aandklas. Samen met Mark en Jonathan, vormen Michelle, Meike, Jodie en ik een geweldig team onder de naam; De Wentelteefjes en Milo.
Door af en toe af te kijken, goed om je heen te luisteren, antwoorden te delen en soms zelfs met onze eigen kennis weten we het tot de 14e plek te schoppen (van de 20). Best goed voor een eerste keer.
Het is een gezellige avond, mede dankzij de muziek. Ze draaien Greenday, Foo fighters, ACDC, ABBA, Guns and Roses en nog veel meer heerlijke muziek.
Om 00.00 uur is het dan zover, ik word 21. Meike, Jodie en Michelle vliegen meteen op me af met allerlei slingers en binnen de kortste keren zie ik eruit als een jarige kerstboom.
De barman zegt dat ik m’n gratis cocktail kan komen halen, dus dat gaat er ook wel in! Ik heb Wonderwall aangevraagd (ja lieve Werchtergangers en surfkampers, ik kon ’t niet laten) maar ze vinden ‘m te soft. Gelukkig is de aardige DJ er ook en wordt die lekker toch gedraaid!
Maar Mark ik moet zeggen dat jij ‘m op Rock Werchter toch beter speelde :P Toen deed tenminste de hele camping mee, nu net 3 verdwaalde Afrikanen.
Het was een super gezellige avond en een leuk begin van mijn verjaardag.
Even tussendoor slapen en dan de volgende ochtend weer doorgaan met vieren. Zodra ik mijn kamer uitloop word ik door Michelle en de poetsvrouwen toegezongen. Wat leuk zeg!
Nadat we boodschapjes hebben gedaan voor onze picknick met muffins en salade (beste combinatie ooit!) zijn we klaar voor vertrek. Totdat ik bij de post kijk en zie dat er een awesome kaart van de vriendgroep voor mij binnen is gekomen. Super leuk! Ze hebben er allemaal wat opgeschreven en uitermate knappe foto’s van zichzelf bijgevoegd. Jullie hangen al op mijn kamer, echt geweldig :D Dank jullie wel! ’T Feestje komt als ik terug ben ;)
Dan met de fiets op naar Jonkershoek waar we bij Kierie Kwaak afslaan voor onze picknick. De kleine regendruppeltjes worden genegeerd en later komt de zon zelfs kijken.
Ik krijg een complete serenade van Meike, Jodie en Michelle en ze hebben super leuke cadeautjes! Een giraffemasker en een doek, geweldig! Bedankt meiden :)
We krijgen nog bezoek van een aantal kinderen van stage. En vrolijk zingen ze ‘Happy Birthday’ voor me, heel lief! We maken wat foto’s met ze en ze mogen mee rijden op onze fietsen, geweldig vinden ze het! Naderhand zeggen ze; ‘You made my day’. Nou wat wil je nou nog meer, maar ik moet zeggen dat ze mijn dag ook nog extra leuk gemaakt hebben.
Als we thuis komen, hebben m’n Duitse buurtjes ook nog een kaart neergelegd met wat snoep. Ik voel me toch wel echt jarig.
Om het af te maken gaan we ’s avonds uit eten bij Manou’sche (beter bekend als de Libanees) met ons vieren, Mark, Jonathan en Gideon. Het is een gezellige avond en voor de zoveelste keer vandaag krijg ik een ‘Happy Birthday’ over me heen.
Iedereen in Nederland; Bedankt voor jullie lieve kaarten, smsjes en facebookberichten, ondanks de afstand heb ik me toch echt wel jarig gevoeld! :)
Na al dat eten is het tijd voor wat sportiviteit! Zaterdag ga ik vroeg uit de veren om samen met Meike, Michelle en Jonathan de trein richting Kaapstad te pakken. Eenmaal daar kopen we een soort tijdelijke Afrikaanse OV-chipkaart (ja we moeten er hier ook aan geloven) en springen de bus in richting Kloof Nek.
Vanaf Kloof Nek lopen we nog een stuk naar boven tot aan het begin van de Lion’s head hike. De zon is echt goed doorgekomen dus we durven het zelfs aan om onze korte broek aan te trekken, dat is alweer even geleden maar het voelt goed!
Op naar de top! Onderweg maken we natuurlijk weer foto’s en Jonathan, onze fotograaf, kan het weer niet laten om van iedereen die we tegenkomen ook een foto te maken. Uiteindelijk bereiken we naar veel geklim en geklauter over rotsen, via kettingen en ladders de top.
Ik wil zo graag ook een foto op die beroemde rots maar de vorige keer met mam, Anouk en Rik merkte ik dat ik hier en daar toch wat hoogtevreesachtige trekjes van pap geërfd heb. Oké heel snel dan, ik zet me er overheen en met knikkende knieën maak ik toch een foto op die rots.
Een hele fotoshoot volgt en na onze snelle lunch gaan we voor de afdaling. Onderweg vindt Jonathan een grote rots in de vorm van een hart. Hij moet en zal die meenemen en aan zijn moeder geven voor Moederdag (beter laat dan nooit). En ja hoor, meneer neemt de rots op zijn rug en sleept ‘m helemaal mee naar onder.
Natuurlijk spreken allerlei mensen hem erop aan waarbij hij vrolijk antwoordt; We defeated the Lion!
Met 7 kg hart en zijn ontplofte rugzak gaan we op weg naar het treinstation. Het plan was om nog naar Green Market Square te gaan maar gezien de tijd gaat dat helaas niet meer lukken. Het wordt ons ook afgeraden om de laatste trein terug te pakken dus daar houden we ons maar braaf aan.
Na een afsluitend ijsje bij Mc Donalds (zonder Wifi :( ) treinen we terug naar Stellenbosch.
Toch wel moe van de klim, zorgt een afsluitend filmpje ervoor dat ik als een blok in slaap val.

Tot volgende week!

Groetjes,
Iris