Een wereld van verschil

Hé hallo!

Maandag begint m’n eerste dagje van een eenzaam weekje op de crèche. Terwijl Michelle leeuwen en giraffen spot in het Krugerpark, probeer ik deze jungle in het gareel te houden.
Ik moet zeggen dat de kinderen echt goed naar me luisterden en heel lief waren vandaag. Ik heb hen aan de hand van de landkaart uitgelegd waar Michelle nu is, zodat ze daar in ieder geval een beeld van hebben.
Het thema deze week is ‘Smell and taste’. De kinderen mogen om en om ruiken en proeven van zout, pindakaas en Movite (pap). Sommige gezichten zijn onbetaalbaar bij het proeven van zout.
Nee, de pindakaas valt meer in de smaak.
Met ‘mama’s vriendje’ gaat het de laatste tijd een stuk beter. Hij doet vaker mee met dansen en stelt vaker vragen. Op een gegeven moment komt hij naar me toe rennen en geeft me een knuffel, ja dan heb ik toch het gevoel iets bereikt te hebben!
’s Middags kan niemand me naar de creche brengen, en aangezien ik niet alleen mag lopen ga ik met Jodie mee naar Kudhilia’s creche. Omdat er allemaal spullen opgeslagen staan in de creche moeten alle kinderen in een kil kamertje in het huis er tegenover zitten.
Hoewel ik het liefst deze laatste weken bij mijn eigen kinders doorbreng, was een middagje nieuwe kinderen ook wel oké.
Dinsdag regelen we zelf dat we naar onze eigen creche kunnen. Vandaag mogen de kinderen gebakken en gekookt ei proeven. Goed dat ze op deze manier het verschil leren. Ik denk niet dat ze het snel zullen vergeten want ze gingen nog net niet over hun nek bij het gekookte ei.
De moeder van Michelle had een krijtbordposter meegenomen. Ik dacht; laat ik die eens introduceren. Ik liet Buyelwa zien hoe het werkte, ze was super enthousiast. Dat is geniaal!
Ik laat haar zien dat je de kinderen er bijvoorbeeld de letters mee kunt leren. Om en om mag een kind de eerste letter van zijn naam op het bord schrijven. Geweldig vinden ze dat!
Buyelwa wil er meteen mee aan de slag, een goede investering dus.
Als we terug bij Prochorus komen, zijn we getuige van een zeer aparte situatie. Er staat een man met een ‘bakkie’ met daarin allemaal gordijnen en doeken voor de deur.
Alle vrouwen van Kayamandi zijn uitgelopen om met elkaar de strijd aan te gaan voor de beste en meeste doeken. Er wordt gevochten, gestreden en gezweet terwijl de mannen op veilige afstand toe kijken. Uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen stukje weten te veroveren, maar die mevrouw met een berg zo hoog als de Weerter kerk is toch duidelijk de winnares.
’s Middags hebben we een feestje. Prochorus Jonkershoek, waar ik huiswerkbegeleiding geef, bestaat vandaag 1 jaar! Samen met de kinderen blazen Jodie en ik ballonnen op (ik ga bijna van m’n stokkie), markeren de weg met ballonnen (in de regen) en snijden de cake aan.
Er komen sponsoren en donoren om het jubileum te vieren. Er wordt een speech gehouden terwijl er foto’s te zien zijn van de verbouwing van het gebouwtje. Dan doen de kinderen een liedje en een dansje. Super leuk! En wat gedragen ze zich voorbeeldig vandaag zeg! Moeten ze vaker doen zo’n feestje. Als iedereen voorzien is van cake en koffie in plastic bekertjes, kan de party van start gaan.
Het is een gezellig middagje en leuk dat wij hier ook bij aanwezig mochten zijn.
Woensdag… Tja, wat zal ik daar eens van zeggen. REGEN, REGEN, STORTREGEN!!
Als je denkt dat het in Nederland kan regenen dan moet je hier in Afrika eens komen kijken. Het lijkt wel of de complete Atlantische oceaan in een klap over je heen gegooid wordt.
Doorweekt tot op het bot komen Jodie en ik op stage aan. We hebben het ijskoud en aangezien er geen verwarming is, is dat niet heel bevorderend. Pam stelt voor ons terug te brengen naar huis. NO WAY! Ik ben niet die hele berg op gefietst door de stromende regen om vervolgens weer naar huis te gaan! Nu ga ik naar mijn eigen crèche ook.
Hoewel het hier niet heel beleefd is om tegen je baas in te gaan, heb ik daar heel even lak aan.
En dat werkt! Ik mag naar m’n eigen creche. Maar die is ook helemaal ondergelopen met water dus dat moet eerst opgelost worden. Buyelwa is telkens weg dus ik sta bijna de hele dag in mijn eentje. Het is één grote chaos. De kinderen zijn niet stil te krijgen. Op een gegeven moment ben ik ook al 3 keer door mijn liedjes heen dus besluit ik voor te gaan lezen. Maar daarvoor heb ik een vertaler nodig en die zat op dat moment met d’r handen vol luiers tussen de huilende baby’s. Geweldig dit..
Tevergeefs besluit ik de kinderen maar gewoon hun eten te geven om vervolgens als een dooie voor me uit te staren met schreeuwende kinderen om me heen. Ik ben kapot!
Omdat ik nog steeds redelijk onderkoeld ben spring ik thuis eerst meteen onder de (na 10 minuten eindelijk) warme douche en doe m’n dikste trui aan. In Jonkershoek leer de kleintjes de volgende paar letters van het alfabet. Toch irritant om dan op Skype te zien dat het in Nederland gewoon 30 graden is, terwijl hier de sneeuw op de bergen ligt.
Donderdag: alweer regen, alweer doorweekt. Vandaag gaan Jodie en ik naar Unakho.
Het is er ijskoud, ook daar is natuurlijk geen verwarming en het waait lekker door in het gammele gebouwtje. Niet echt weer om met de kinderen naar het park te gaan, dus we zingen wat liedjes en lezen voor. Cynthia biedt ons thee aan om warm te worden. Ja graag! Met dit gezellige theemomentje met Cynthia sluiten we onze laatste keer op de crèche voor gehandicapte kinderen af.
Tijdens de pauze leef ik op thee om warm te blijven. En dat breekt de hel los…
Het begint kei hard te regenen, hagelen, onweren en bliksemen. We kunnen niet eens met elkaar praten, zo hard klinkt dat op het golfplaten dak van Prochorus. Hmm, nu moeten wij nog terug fietsen. Ik zie de laatste minuten van mijn leven al voorbij flitsten, tot onze redder in nood hulp biedt! Jan wil ons en de fietsen in zijn bakkie naar huis brengen.
Zelf in dat kleine stukje van de poort tot onze voordeur worden we nog zeiknat. Weer een douche, thee en een trui dus maar. Valt me toch wel tegen van Afrika…
Vrijdag regel ik wat dingetjes in het stadje en dan… is het echt zo? Ja het is echt zo! DE ZON! Die heb ik lang niet meer gezien!
Ik spring meteen op de fiets naar huis waar ik Meike weet te strikken om lekker een fietstochtje te doen naar Jonkershoek. Lekker sportief en eindelijk buiten in het herfstzonnetje.
Het is nog steeds wel fris maar daar trekken we ons niets van aan. We bestellen vol goede moed een milkshake bij het huisje voor het nature reserve en genieten van het buiten zijn.
We maken nog een gezellig praatje met de oude man die werkt in het huisje, echt gezellig! Wat ga ik dat prachtige Jonkershoek toch missen.
Wat een hoop laatste keren al deze week zeg, niks aan! ’s Avonds eten we (ook voor de laatste keer) bij Manou’sche, ons favoriete Libanees restaurant (en ook het enige in Stellenbosch). Het is weer overheerlijk, ook dat ga ik missen in Nederland.
Zaterdag is gewoon de eerste zaterdag dat we een beetje uit kunnen slapen! Om 10.02 uur pakken we de trein richting Good Wood, waar we een dagje gaan spenderen in het Grand West Casino als voorbode op Jodies verjaardag.
Voordat we naar binnen gaan genieten we even van de paar zonnestraaltjes op ons gezicht. Eerst eens even dit Center Parks achtige gebeuren rondspeuren. We lopen langs gezellige restaurantjes, vallende kinderen op de schaatsbaan, verwende kinderen met tassen vol speelgoed en snoep en gokverslaafde ouderen.
We besluiten naar de bioscoop te gaan, Maleficent (de ‘echte’ versie van Doornroosje) draait in 3D.
Eerst even ergens lekker rustig lunchen. Nou ja rustig, nadat we zo’n drie kwartier op ons eten gewacht hebben moeten we het binnen een kwartiertje naar binnen schuiven omdat de film begint.
Het is een prachtige film die laat zien waarom de ‘slechte’ fee de vloek over Doornroosje heeft uitgesproken. Vanuit een heel ander perspectief dus, maar het verklaard wel een hoop vanuit het lieve schattige kindersprookje. Dus Anouk die moet je zeker zien met je ‘Once upon a time’ verslaving ;) Na de film gaan we nog even buiten zitten. Ik moet toch erg wennen aan de luxe van hier.
Telkens lopen er verwende kinderen met grote verjaardagstaarten en kroontjes rond en dat terwijl er 10 meter verder zwervers onder de brug proberen te overleven met dat kleine beetje dat ze bezitten. Vandaag de luxe van een disneylandachtig gebouw en maandag weer de kou van de, verwarmingloze, shacks in Kayamandi. Wat een wereld van verschil…
Dan kan ik gaan genieten van mijn laatste treinritje in Afrika. Natuurlijk stappen we eerst weer in de verkeerde trein waardoor we het volgende station, Vasco, ook even van binnen naar buiten kunnen bestuderen. Ik probeer goed in me op te nemen hoe mooi het uitzicht vanuit de trein is met de bergen, de zebra’s, struisvogels en springbokken langs de weg. Dan is Nederland toch maar saai met z’n weilanden en koeien.
’s Avonds Skype ik nog met een deel van de vriendengroep, de rest had het te druk met de Stones vervelen op Pinkpop, band optredens en familie uitjes.
Gezellig om weer even ouderwetse ‘scheele zeiver’ te kunnen verkaupe. Om even een voorbeeld te noemen; het gaat over het vee (kevers en torren) in de koelkast dat ik uit moet laten, door de koelkast uit het raam te gooien om vervolgens Green peace de schuld hiervan te geven (Met dank aan Mark Teeuwen). Hoge kwaliteit gespreksonderwerpen dus.
Morgen begin ik aan mijn laatste weekje stage. Dinsdag moet mama Iris haar eerste kindje, Meike, al uit zien vliegen op reis. Nu zal ons lieve Meiketje zelf haar boterhammetje met chocopasta moeten smeren. Maar dat komt vast wel goed!
Het wordt komende week dus een week van afscheid nemen en voorbereiding treffen.
Hoe me dat af gaat, leest u volgende week…

Groeties,
Iris