Let's surf!

Kinders!

Laat ik beginnen met onze zeer aparte zondagavond van vorige week. Zoals gezegd zijn we naar de kerk geweest met onze geliefde stagebazin (een legeraanvoerder is er niks bij).
Het eerste wat me opviel bij de kerk was dat er ontzettend veel jonge mensen waren, en daarmee bedoel ik mensen van mijn leeftijd.
De band stond al gereed op het podium en zodra de kerk afgeladen vol was, klonken de eerste noten. Ik moet zeggen dat de muziek echt wel leuk en mooi was, gewoon met gitaren (ja Rik, ook elektrische), heel modern dus.
Natuurlijk had ik geluk dat ik op het juiste moment naast de juiste persoon stond. De man naast me begon uit volle borst mee te zingen en deed zijn uiterste best om zijn diepe Pavarottistem op te zetten. Ik bleef strak voor me uit kijken want zodra ik in mijn ooghoek Michelle zag die haar lach probeerde in te houden, plaste ik bijna in m’n broek van het lachen. Heb ik weer hoor…
Verder vond ik het een hele aparte gewaarwording. Mensen die spontaan begonnen te huilen, die helemaal in zichzelf opgingen, die met hun handen in de lucht stonden, die op de grond lagen, die de bijbel vol aan’t kalken waren en weet ik wat ze allemaal deden. Ze leken wel bezeten ofzo, het kwam heel sekte-achtig over op mij. Vervolgens werden we zelf bijna bekeerd door de pastoor die delen uit de bijbel voor ging lezen en daarbij door de kerk schreeuwde. Ik werd er gewoon een beetje bang van. Gelukkig begreep ik het stuk dat ging over ‘By the rivers of Babylon’ en moest ik mezelf inhouden om dat liedje niet kei hard te gaan zingen.
Maar goed, hoe erg de pastoor ook schreeuwde en zich druk maakte, wij hadden om 20.00 uur toch echt een afspraak met onze Nederlandse lerares die overgekomen was. Zo sneaky mogelijk probeerden we de kerk te verlaten, ik was bang dat we elk moment terug geroepen konden worden door meneer pastoor, maar het is ons gelukt!
Eenmaal buiten moeten we echt even bij komen. En dat kunnen we tijdens ons drankje met Marlinde (mijn lerares uit Nederland). Samen met haar vriend is ze naar Zuid-Afrika gekomen op ‘werkbezoek’ (vakantie).
Maandag gaat ze met ons mee naar stage. Daar hebben we een gesprek met haar en met de leidinggevenden op stage. Vervolgens laten we haar vol trots onze crèches zien.
Michelle en ik hadden het ‘Hakuna Matata’ dansje met de kinderen voorbereid dus dat willen we wel even laten zien. Als we binnen komen zijn de kinderen kei rustig (wat is hier gebeurd?!, denken we). Ze luisteren ineens allemaal heel goed en het dansje gaat dan ook super. Ik moet zeggen dat ik echt trots was op onze kindjes!
Tussen de middag plannen Michelle en ik onze reis voor het eind van onze stage. Die zal gaan door Namibie, Botswana, Zimbabwe/Zambia, hij is nog niet geboekt maar dat hopen we komende week toch echt te kunnen doen. Geen verkeerd vooruitzicht moet ik zeggen!
Dinsdag hebben we paaseieren gekleurd met de kinderen en ’s middags heb ik in Jonkershoek weer bijles wiskunde gegeven aan een aantal kinderen. Een vrij normaal dagje dus. Beetje jammer dat m’n skype alweer moeilijk aan het doen is. Maar dat wordt voor een klein deel goed gemaakt tijdens ons thee/chocoladecake momentje, ja ook dat doen wij hier!
Woensdag was echt een leuke dag op stage. Michelle en ik hebben de kinderen geleerd om paasmandjes te maken. Stapje voor stapje hebben we het uitgelegd; eerst vouw je het een keer dubbel (iedereen helpen) vervolgens nog een keer (weer iedereen helpen) enz. Je kunt dus wel raden dat dat veel tijd in beslag nam maar dan heb je ook wat. Op die paar te ver doorgeknipte en daardoor uit elkaar gevallen mandjes na.
Toen de mandjes af waren, hebben wij buiten alle paaseitjes die we gekocht hadden verstopt op de speelplaats. De kinderen stonden te springen om naar buiten te gaan. Meteen gingen ze op zoektocht en lieten ze ons trots de gevonden eitjes zien. Naderhand kreeg iedereen een eitje in zijn of haar mandje. Toen we binnen gingen zingen en dansen, zeiden de kinderen telkens; enkhosi (dankjewel), teacher. Thank you, thank you! Geweldig om te zien dat je ze met, voor ons misschien zoiets kleins, heel erg blij kunt maken.
’s Middags was het tijd om onze lerares te bekogelen met vragen over de opdrachten die we moeten maken en er was tijd om je verhaal even kwijt te kunnen. Ik ben blij dat ze er was want ik moet zeggen dat ik hier en daar wel vastloop met school, wat enige stress oplevert.
Nadat het een en ander duidelijk is geworden qua schoolgebeuren was het alweer tijd voor ‘het laatste avondmaal’ (om maar even in heilige termen te blijven) met onze lerares en haar vriend.
Bij Gino’s eten we ons propvol met foccacia, pizza en een chocolat brownie als toetje. Het is een hele gezellige avond en het voelt gewoon alsof we met een groep vrienden aan het eten zijn.
We kletsen over van alles en nog wat en krijgen de laatste roddels van school te horen. Ik moet zeggen dat ik het jammer vond dat ze alweer zo snel weg was.
Donderdag beginnen we vol goede moed weer aan stage. Michelle en ik zijn aan de beurt om naar Unakho te gaan (crèche for disabled children).
Er is een nieuw jongetje in de groep, hij heeft zwaar autisme en praat niet. Het is een heel aparte ervaring, want hij zoekt wel telkens contact. Hij pakt telkens mijn arm vast en houdt die dan ook heel stevig vast of hij slaat zijn armen om je heen. Het lijkt wel alsof hij het gevoel moet hebben dat er iemand voor hem is, het gevoel van veiligheid.
In het park laat hij zich even van zijn beste kant zien. Hij denkt; ik moet plassen dus dat doe ik dan ook nu. En gaat vervolgens onder het klimrek staan en laat het lopen, kan allemaal hier.
Met de andere jongen met autisme doe ik telkens high five als hij van de glijbaan gaat, dat vindt ie helemaal geweldig! Verder word ik nog onder gekwijld door het slechtziende meisje en krijg ik een hernia als ik het meisje met een ontwikkelingsachterstand op probeer te tillen.
Maar het is altijd mooi om Cynthia (de crèchemama) te helpen.
Vandaag is ook opa jarig, ja ja die jonge vent wordt al 80! Het lukt gelukkig, ondanks de rumoer op de achtergrond, om met hem te skypen. Was ik er toch een beetje bij, alleen jammer dat ik dan die vlaai weer aan mijn neus voorbij zie gaan…
’s Avonds gaan we naar Aandklas (de Zuid-Afrikaanse vorm van Café os mam) en genieten we van onze cocktail.
Vrijdag, is goede vrijdag, dus geen hond (en ook geen mensen) op straat. Een perfect dagje om aan school te werken.
Zaterdag gaan we vroeg uit de veren want er staat een weekendje Muizenberg op het programma. Omdat we onze geliefde Matiebikes toch liever niet op het station willen laten overnachten, gaan we te voet op pad. De treinreis verloopt prima en eenmaal in Muizenberg worden we meteen begroet door een forse wind. Jaaa, zee!! En als ik zee zie, denk ik: SURFEN!
We brengen onze spullen eerste even naar het hostel, Baileys surf shack (wat ook echt een shack is middenin de renovatie). En dan op naar de surfshop om een wetsuit en board te huren.
Meike en Michelle trekken de stoute schoenen aan (nou ja, eigenlijk doen ze hun slippers uit) en gaan ook voor een surfboard. Jodie gaat zich lekker uitleven met een bodyboard.
En dan word ik de uitverkorenen om hen de fijne kneepjes van het surfen te leren, uhhum. Dus net als op surfkamp geef ik ze een kort lesje op het droge, nadat ik ze eerst een flinke duw in de rug heb gegeven om hun stand qua benen te bepalen.
Het beste leer je het in het water, dus we gaan om en om de zee in (ja we zijn zo slim om telkens iemand bij de spullen te laten).
Meike is eerst aan de beurt, samen pakken we telkens een goede golf en gaat haar goed af. Ze kan zelfs een aantal keren een poos op haar knieën de golf af surfen! Ook Michelle pakt het goed op en doet net of het niks is, door een paar keer te gaan staan! Tja, dat krijg je met zo’n goede lerares :P Zelf laat ik de golfjes natuurlijk ook niet voorbij gaan, want wat zijn ze heerlijk. Geweldig om weer eens een aantal golven achter elkaar helemaal uit te kunnen surfen.
Bij deze bied ik meteen mijn welgemeende excuses aan Rik aan, want ik weet hoe graag hij ook wil surfen en ik weet ook dat ik ‘m nu een klein beetje jaloers maak… Sorry, Rikske! Maar ik moet wel zorgen dat ik beter blijf dan jij :x :P
Oké alle gekheid op een stokkie. Na dat intensieve surfen zijn we onderkoeld en uitgehongerd, eerst even iets warms aantrekken. En dan… tijd voor nacho’s! Jammie!
We waaien nog even flink uit (of ja zeg maar; we waaien weg) in Muizenberg en maken foto’s van de bekende gekleurde strandhuisjes. Als we gezandstraald, ontploft, gezouten en wederom onderkoeld zijn gaan we snel naar binnen voor een hapje eten.
’s Nachts slaap ik weer verrukkelijk, not! Mijn kussen is kei hard, een baksteen is er niks bij. Nadat ik tot 5.00 uur heb liggen draaien en tobben, val ik eindelijk (zonder kussen) in slaap om vervolgens 3,5 uur laten weer wakker te worden. Prima nachtje dus.
PASEN! Zondag hebben we ‘s ochtends een lekker yoghurt ontbijtje gegeten in een van de surfshops en zijn toen richting trein gegaan. Op naar Simon’s town!
De treinrit is prachtig, want de trein gaat namelijk letterlijk over het strand en over de zee heen.
In Simon’s town komen we op het strand eerst even bij van deze zeer vermoeiende reis van een kwartier en gaan dan ‘het stadje’ in.
We zijn er achtergekomen dat ze hier nergens stadjes aan de kust hebben, enkel een rij met huizen.
We belanden in een of ander scheepvaartmuseum, wat natuurlijk een zeer interessant culturele ervaring is. Daar ontmoeten we 2 Nederlandse meisjes die al net zo laaiend enthousiast over het museum zijn. Ik kan het toch niet laten om even door de nagebouwde onderzeeër te lopen om te kijken hoe het voelt. Verder is er ook in Simon’s town weinig te beleven en na een fruitsapje en een croissantje is het alweer tijd om aan de terugreis te beginnen.
We mogen weer genieten van de prachtige (en spotgoedkope) treinreis langs het water en gaan dan langzamerhand richting Cape town.
Terug in Stellenbosch (ja dit keer ging alles goed!) stikken we van de honger en vallen we aan op ons konijnenvoer.
Vandaag trakteren we onszelf op een Paasontbijt, want ook dat laten we hier in Afrika niet aan ons voorbij gaan.
Komende vrijdag komen dan eindelijk mam, Anouk en Rik aan. Ik heb er gewoon slapeloze nachten van!

Nou vrolijk Paasfeest iedereen!

Groetjes, xxx