Gezang in de bergen en geschreeuw op de markt

Hoi hoi!

Klaar voor een nieuwe week, een week waarin we al van 1 stageplek afscheid moeten nemen..
Op de creche doen we samen met de Afrikaanse studenten wat Xhosa liedjes en dansjes. De teacher legt aan de kinderen uit waar we ongeveer vandaan komen en welke taal we spreken. De kinderen leggen ondertussen trots aan de teacher uit hoe wij heten.
’s Middags is het dan zover, de laatste keer mountainbiken voor Meike en mij. Het education project heeft ons hard nodig, vandaar dat we moeten stoppen met mountainbiken. Echt jammer, want dat vind ik veel leuker dan de huiswerkbegeleiding, maar goed… Mijn plicht roept.
Ergens tussen de bergen van Jonkershoek houden Meike en ik ons afscheidspraatje. Daarbij proberen we de kinderen nog een laatste motivatie te geven om te streven naar hun doelen.
Dan zingen de kinderen het Afrikaans volkslied in het Xhosa, Afrikaans en Engels voor ons. In het begin nog verlegen met de handen voor de ogen, en vervolgens uit volle borst.
Wat een speciaal moment is dat! Midden in de bergen, tussen de prachtige natuur van Jonkershoek, staat een groepje jongens met hun mountainbikes te zingen, voor ons. Geweldig!
Dan kunnen we beginnen aan onze laatste single track. Dat houdt in dat je in principe zonder je remmen in te houden, via smalle paatjes, scherpe bochten en veel bomen, stijl de berg afgaat. Nou reken er maar op dat ik mijn rem wel heb ingehouden anders had ik 20 bomen geknuffeld, 4 keer onder m’n fiets gelegen in plaats van erop gezeten en de stenen van iets dichterbij kunnen bestuderen.
Nu ben ik er wonder boven wonder zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Het was een pittig laatste tochtje, maar wel heerlijk. Ik besef me goed dat dit een hele speciale ervaring is geweest, wie mag er nou voor zijn stage elke week gaan mountainbiken op een van de mooiste plekjes van Zuid-Afrika?!
Nadat we de jongens hebben bedankt is het toch echt tijd om te gaan, wat ga ik dit missen zeg!
Dinsdag vertellen we op de crèche dat we nog 4 weken te gaan hebben en dan weg zullen zijn. Daar zijn de kinderen wel even stil van (ja soms kunnen ze zelfs stil zijn!). We lezen het boekje ‘You are special’ aan de kinderen voor. Naderhand vragen Michelle en ik of de kinderen zichzelf speciaal vinden, de meeste roepen ‘Ewe’! (ja!). Maar één jongetje blijft verdacht stil. Als we het nogmaals aan hem vragen schudt hij verdrietig zijn hoofd. Ook als we vragen of hij denkt dat andere mensen hem speciaal vinden, blijft het antwoord ‘nee’. Hmm… Hier moeten we iets mee doen.
We vragen aan de kinderen of zij het jongetje speciaal vinden. Ze roepen allemaal ‘Ewe!’ Ook wij geven aan dat we hem speciaal vinden en dat we om hem geven, dat moet hij goed onthouden. Het lijkt hem goed te doen dit te horen. Hij doet mee met de dansjes, komt af en toe knuffelen en voegt zich tussen de andere kinderen. Super om dit te zien!
Hoewel het in Nederland hartje zomer lijkt te zijn, is het hier toch vaak regenachtig en koud…
Maar dat weerhoudt ons er niet van om verrekijkers met de kinderen te gaan knutselen van wc-rolletjes. Naderhand mogen ze ze versieren met stickers, geweldig dat ze dat vinden!
Tijdens de dansjes doen de kinderen ook super goed mee! Berend Botje en In de maneschijn zijn maar wat populair hier.
’s Middags op naar Jonkershoek voor de huiswerkbegeleiding. Daar spreken we met onze collega’s af dat we komende maandag met z’n allen uit eten gaan, gezellig!
Donderdag krijgen we bezoek van een huidskleurgenoot op de crèche. Een stevige blanke vrouw komt als een soort Sinterklaas binnen om de kinderen allemaal een pop uit te laten kiezen. Geweldig natuurlijk voor de kinderen, hoewel het ook een beetje een vreemd gevoel geeft. Deze vrouw komt even binnen in een township om te laten zien dat ze rijk genoeg is om elk kind op de crèche te voorzien van een pop en gaat vervolgens zo snel mogelijk weer terug naar haar veilige leventje. Ach ja, de kinderen zijn blij en daar gaat het om.
’s Middags gaan we met Faith, Yamkela en Yonela Kayamandi in om foto’s te maken. We willen toch wel herinneren hebben van de omgeving waarin we 4 dagen per week onze dag doorbrengen.
We worden meteen geconfronteerd met de typische Afrikaanse gebruiken… Gevelde schapenkoppen zijn hier een delicatesse, nou ik kan je vertellen; smakelijk is anders. Vervolgens zien we nog hoe een kip onthoofd wordt en vervolgens kaalgeplukt wordt om in de pan te kunnen verdwijnen.
En voor degene die niet geloven dat een kip zonder kop nog even verder kan lopen: ik kan het bevestigen. Na deze aparte dag vinden we dat we onszelf ’s avonds als toetje mogen trakteren op chocolate cake. Jammie!
Het is de volgende ochtend dus wel nodig om te gaan hardlopen. Het is er heerlijk weer voor, dus in een klein uurtje ren ik zo’n 8-10 km. Dat doet me goed!
De rest van de dag bestaat uit regelen van foto’s, boodschappen doen, kaartjes kopen, laatste dingen voor de reis regelen en aan school werken. Gelukkig hebben we ’s avonds uit eten in het vooruitzicht. Dit zal zo ongeveer de laatste keer uit eten met z’n vieren zijn aangezien Michelles moeder en broertje nu hier zijn en we haar dus de komende 2,5 week moeten missen en over 2 weken gaat Meike al op reis :( Heel raar dat langzaam aan iedereen om ons heen weg lijkt te gaan, wordt een stille bende hier.
Zaterdag ga ik met Meike en Jodie op naar Kaapstad. Helaas gaat dat iets minder soepel dan verwacht. Het slot van mijn fiets is me al weken aan het pesten en vandaag heeft hij me overwonnen. Zodra ik de sleutel uit het slot wil halen, breekt deze af. In het slot! M’n fiets zit dus nu voorlopig vast aan een fietsenrek. Gelukkig kan ik Michelles fiets lenen maar ik weet dus niet hoe ik mijn fiets kan bevrijden van dat vreselijke slot. En ik zie het dus alweer gebeuren dat ik voor die laatste drie weken een nieuw slot moet kopen, ahhhh zooo irritant!
Eenmaal in Kaapstad, starten we de dag bij het District Six Museum. Een museum over de wijk District Six waar een mengelmoes aan culturen woonde. Tot de Apartheid een rol ging spelen en alle ‘kleurlingen’ de wijk moesten verlaten op plaats te maken voor de blanken. In het museum is een huisje nagebouwd, klinkt Jazz muziek in je oren en is een grote plattegrond van de wijk te zien. Best interessant.
Maar dan is het… Show time! Op naar Green Market Square om souvenirs te shoppen. Daarvoor moet je wel goed wakker zijn want onderhandelen zul je!
Nadat mijn rugzak aardig vol begint te raken, hebben we toch echt een pauze nodig. Ik kan geen masker, poppetje, sieraad, beeldje, doek of wat dan ook meer zien. En ik ben ook een beetje klaar met ‘Special price’, ‘Where are you from?’, ‘How are you?’, ‘It’s almost free today’ bla bla bla.
Even wat krachtvoer naar binnen werken en dan (helaas in de regen) nog even doorzetten voor de laatste spulletjes.
Ik wist niet dat je van onderhandelen zo moe kon worden. Thuis eten we een pastaatje en ploffen met een film op de bank. ’s Avonds heb ik skype met Milou, Helena en Kim. Leuk om weer even een ‘ouderwets vriendinnenavondje’ te hebben. Hoewel ik wel jaloers ben op het feit dat zij lekker buiten zitten te barbecueën en ik hier met drie lagen over elkaar in een donker kamertje zit.
Verschil moet er zijn…
Vanmorgen ben ik eerst weer lekker een stuk gaan hardlopen om wakker te worden. Verder weer een saaie zondag; boodschappen doen en aan school werken.
Willen jullie me alsjeblieft een beetje zon toe sturen?? :)

Groetekes,
Iris