Een bewogen week met een culinair hoogstandje

Molweni! (laat ik m'n beste Xhosa eens naar boven halen)

Veel tijd om af te kicken van ons reisje tussendoor want maandag begint het ‘gewone’ leven hier weer. Nadat we trouwens zondag even hebben kunnen genieten van de Zuid-Afrikaanse omgang met stroomcontrole, dat leidt hier namelijk tot een hele dag zonder stroom.
Maandag dus weer oppe fiets naar Kayamandi. Nadat we onze collega’s jaloers hebben gemaakt met onze geweldige Garden Route verhalen kunnen we op naar de crèche.
Vol goede moed lopen we naar binnen, klaar voor een gezellig dat met de kinderen. Ja dat hadden we gedacht… De teacher van onze groepen is in geen velden of wegen te bekennen.
De kinderen trouwens ook niet, die vinden we later pas in de babygroep.
Als de kinderen eindelijk terecht zijn staan Michelle en ik er alleen voor. CHAOS!!
Als we hulp krijgen van het keukenvrouwtje wordt het er niet veel beter op want zij slaat de kinderen met tijdschriften en soms zelfs met de vlakke hand in hun gezicht.
Dit is niet de bedoeling! We geven dit dan ook meteen door bij het hoofdkantoor van Prochorus, die er werk van gaan maken.
’s Middags gaan we weer lekker sportief doen in Jonkershoek. Jan begint zijn praatje met; girls, are you ready for the mountain?
Mountain?! Ahhh! We beginnen onze mountainbiketocht met het beklimmen van de berg Peaka, wat is dat een zware klus zeg, echt topsport. Ik ben dan ook bekaf als ik eenmaal (vraag niet hoe) boven ben. En dan is het dus tijd om naar beneden te gaan. We gaan kei hard over het pad met stenen en rotsen en bochten en ’t dal naast ons. Zegt Jan ook nog doodleuk; Je moet niet kijken naar de steen waar je niet tegenaan wilt rijden want dan rijd je er juist tegen aan, je moet kijken waar je wel heen wilt. Oké, piece of cake… (uhum).
Als laatste wil hij ons een single trail laten doen tussen smalle paadjes en bomen waarbij we onze handen niet op de rem mogen houden. Nou mooi even niet hoor. Ik heb al bijna een aanrijding met een boom dus ik houd m’n handen toch stiekem op de rem.
Ik moet zeggen dat het toch wel heel vet is, maar wel moeilijk en soms een beetje eng. Maar één ding is zeker, na 2 uur mountainbiken hebben we onze portie sport voor vandaag weer gehad.
Dinsdag gaat het er op stage niet veel beter aan toe en staan we weer veel alleen op de groep. Gelukkig hebben we wel veel tijd om ons Hakuna Matata dansje met de kinderen te oefenen. Maar om elke keer weer opnieuw last minute activiteiten te bedenken, wordt ons ook een beetje te veel van het goede.
’s Middags wachten we, zoals elke week, braaf tot iemand ons op komt halen om naar Jonkershoek te gaan voor het education programm. We wachten…. En we wachten. En er verschijnt maar geen pick-up om de hoek van de straat. Nou ja, dan niet.
Ontvangen we later een verontschuldigend smsje dat ze ons vergeten zijn. Hoe kun je ons nou vergeten?! That’s Africa!
’s Avonds staat ons nog de aangename verrassing te wachten dat er nergens internet is, dus ga ik met Michelle, Meike en Jada (een Afrikaans meisje) een ijsje eten. Je moet wat met je vrije tijd.
Woensdag mogen we wel zeggen dat het weer warm is, de temperatuur is gestegen tot zo’n 38 graden dus we drijven bijna weg op stage.
Tijdens de lunchpauze hebben we een ‘party’ voor degene die in april jarig zijn en voor een collega die weggaat. De hele tafel staat vol met cupcakejes, pizzaatjes, worstenbroodjes en nog een hoop zoete troep. Lekker! Maar ik ben er achter gekomen dat zo’n gezellige, sociale aangelegenheid er hier in Afrika iets anders aan toe gaat.
Het is niet zoals in Nederland, af en toe wat eten en met elkaar kletsen. Nee, het is; 3,2,1… AANVALLEN! Binnen no time heeft iedereen zijn bord vol liggen met hetgeen dat ie wil eten en echt niet met een ander wil delen, dan gaat ’t als ik me niet vergis als volgt; probeer in zo min mogelijk tijd zoveel mogelijk naar binnen te werken zodat je in ieder geval gegeten hebt wat je wilt eten.
Als je eenmaal een beetje verzadigd ben mag er hier en daar een woord gewisseld worden. De party was dan ook van vrij korte duur. Een aparte culturele ervaring dit…
’s Middags op de crèche is het een gekke huis. Michelle en ik staan weer alleen en de kinderen maken er een puinhoop van. Als de teacher van de babygroep bij ons op de groep komt wordt het alleen maar erger, want zij knijpt de kinderen. Zo kan het echt niet langer doorgaan en we besluiten hier werk van te gaan maken.
Na stage gaan we snel als 5 Hollanders naar de supermarkt om boodschappen te doen voor de international food evening van morgen. Samen met Meike maak ik voor zo’n 40 man arretjescake.
Donderdag op stage is niet veel anders dan de vorige dagen dus daar maak ik liever geen woorden meer aan vuil. We maken wat afspraken met de teacher over de verdeling van activiteiten en volgende week zien we wel weer verder.
Vanuit stage moeten we meteen aan de slag voor de international food evening. Meike, Michelle en ik bouwen ons kraampje op en maken de vlaflip, terwijl we Jodie en Mark in de keuken zetten voor de wentelteefjes.
Met Zimbabwe als onze buurconcurrent gaan we om 18.30 uur de strijd aan! Het is nou niet dat ons kraampje er zo geweldig mooi en verzorgd uitziet, dus onze verwachtingen zijn niet heel hoog gespannen. Toch wordt het steeds drukker en ook ons kraampje wordt bezocht.
Gedurende de avond verstrijkt, wordt de arretjescake drastisch minder en ook de vlaflip vliegt eruit. De wentelteefjes lopen wat achter in de strijd maar komen na een poosje weer mooi op schema. Om 20.15 uur zijn helemaal uitverkocht tot teleurstelling van mensen die toch nog graag dat ‘amazing chocolate brownie thing’ willen proeven.
Zelf durf ik het toch aan om van onze buurtjes een gebakken meelworm te proeven (smaakt heel zout) en uit Namibië een gerecht dat naar kinderboerderij smaakt (BAH!).
En dan… de prijsuitreiking. Qua uiterlijk van het kraampje zullen we niet veel presteren maar dan komt de uitreiking voor het beste voedsel. Second place… The Netherlands!
WAT?! Wij? Whoeeehoeee! :D Niet te geloven met onze vlaflip, arretjescake en wentelteefjes worden we gewoon tweede van 24 landen! Na ons vreugdedansje en even wat bijkomen op het gras met een bandje op de achtergrond, trakteren we onszelf op het achtergehouden stuk arretjescake. Jammie!
Vrijdag is een super warme dag! En de dag dat we erachter komen dat de reizen die we allemaal willen gaan maken toch wat duurder uitvallen dan gedacht. Dat wordt dus nog even goed uitzoeken hoe, wat, waar en wanneer…
’s Avonds komt Jonathan de foto’s van het bodyboarden en surfen brengen. Leuk, even foto’s kijken! Nou niks even… zijn vader heeft 683 foto’s gemaakt  We zijn dus wel even bezig.
Zaterdag besluiten we het toch koeler op te zoeken en richting Strand te gaan.
We maken er een relax dagje van met af en toe zwemmen, lezen, slapen en luieren. En dit keer ook; 20.438 insmeren zodat we niet weer als aangebrande kreeft eindigen.
Ik moet jullie even jaloers maken met het mega ijsje (small) dat ik heb gegeten. Chocolade softijs met chocolade saus erover, die helemaal hard wordt. Heerlijk!
In de trein terug komen we onze vriend Hildrick (de jongen met syndroom van Down uit een aantal verslagen eerder) weer tegen. Maar ik had eerlijk gezegd niet zo’n zin in zijn verhalen en ‘drukkies’, gelukkig was de reis niet zo lang.
Nu, zondag, is het weer een redelijk drukke (en bedrukte) dag. Vandaag zijn Rik en ik maar liefst 3,5 jaar samen! Goed bezig, Schoutje!
Onze lerares uit Nederland komt vandaag aan in Zuid-Afrika met haar vriend en daar gaan we vanavond iets mee drinken op het terras. En we zijn door onze collega’s van stage uitgenodigd om om 18.00 uur een kerkdienst van 2 uur bij te wonen dus dat staat ook nog op de planning.
Dat was het wel weer zo’n beetje voor deze week,

Houdoe en bedankt!

xxx