The final countdown

Lieve lezers en lezerinnetjes,

Dit is het dan dames en heren, jongens en meisjes, mijn laatste reisverslag. Komende woensdag begin ik aan mijn reis naar Namibië, Botswana en Zimbabwe. Als ik na die reis nog in staat ben om mijn ogen open te houden en een geschikt internetplekje te vinden, zal ik daar ook zeker verslag van doen.
Maar dan nu het vervolg van afgelopen week, een week van ‘laatste keren’ en afscheid nemen.
Maandag hadden we wat te vieren want Jodie was jarig! Aangezien het voor de zoveelste keer regent worden we opgehaald om naar stage te gaan. Ik kan gelukkig naar mijn eigen crèche waar ik een warm ontvangst krijg van 20 kinderen die me een groepsknuffel geven.
Omdat het thema winter is (ik wil het eigenlijk nog steeds niet toegeven) moeten de kinderen winterkleding uit tijdschriften knippen. Dat gaat allemaal we zijn gangetje.
Buyelwa, de teacher brengt me weer veilig terug naar Prochorus. Onderweg vertelt ze dat ze bij het boek Cinderella (dat ik net heb voorgelezen) altijd aan haar eigen thuissituatie moet denken.
Het verhaal dat ze over haar jeugd vertelt is best heftig. Maar ze mag trots zijn hoe ze eruit is gekomen want ze doet ontzettend goed haar best!
Tussen de middag brengen Jodie en ik de foto’s naar Unakho en nemen afscheid van Cynthia en de kinderen.
We hebben minder goed nieuws gekregen, de moeder van een collega van ons is afgelopen weekend overleden. Ze was nog erg jong en heeft onverwacht een hartaanval gekregen.
In deze cultuur is het gebruikelijk om als collega’s respect te tonen naar de familie door daar langs te gaan. De vrouwen moeten in een lange rok gekleed gaan. Aangezien ik die nou toevallig niet bij me had moest er een snelle oplossing gevonden worden. Gordijnen van de muur en tafelkleden van de tafels, zo wij zijn er klaar voor!
In het huis zit de familie in een grote kring, hier gaan wij ook in zitten. De meubels zijn uit het huis gehaald zodat de visite die langs komt kan zitten. We weten eigenlijk niet zo goed wat we moeten doen. Eén van de vrouwen in het huis vraagt wat voor soort rokken we aan hebben, het lijkt wel op een tafelkleed. Uhhh, lalala… wij weten van niks.
Er wordt een gebed gedaan voor de moeder en dan verlaten we het huis.
Michelle is vandaag weer terug gekomen van haar geweldige avontuur in het Krugerpark. De vier musketiers zijn weer compleet! ’s Avonds gaan we lekker uit eten voor Jodie’s verjaardag met Mark en Gideon. Als toetje moeten we natuurlijk die overheerlijke chocolate cake eten.
Dan drinken we er nog eentje met de jongens en gaan bed in.
De volgende ochtend gaan we vroeg uit de veren om Meike uit te zwaaien. Zij vertrekt vandaag al op haar reis. Nu moet mama Iris toch echt haar kindje uitzwaaien, nog een laatste chocopasta boterham en dan moet ze toch echt gaan.
Ik kruip nog even voor een uurtje bed in (niet dat ik slaap) en dan springen Jodie en ik voor de laatste keer de fiets op naar Kayamandi. De laatste keer die mega heuvel op, we kunnen het! Toch ga ik dat missen, niet iedereen fietst elke dag door een township naar zijn stageplek.
Vandaag maak ik uit vouwblaadjes sneeuwvlokjes met de kinderen. Die fijne motoriek is voor sommige nog heel lastig maar ze doen het nog vrij goed.
Ik merk dat de kinderen steeds vaker komen knuffelen dus ik denk dat ze toch wel door hebben dat het op zijn einde loopt.
Op de terugweg lever ik mijn fiets in. Wat kan die oude roestbak me toch kopzorgen bezorgen. Weer een grote ellende met dat ding, ik heb niet eens zin om erover te praten. Dus dat slaan we maar over. Roestbak is weer herenigd met zijn baasje en kan nu zijn laatste jaren verder roesten in het fietsenasiel. Met dit afscheid had ik niet zo heel veel moeite moet ik zeggen.
Als we in Jonkershoek aankomen is het afgeladen vol. Studenten van de Shofar kerk zijn op een local mission. Ze komen de kinderen het een en ander bij brengen over Jezus en God aan de hand van een toneelstuk en spelletjes. Wij hoeven dus vrij weinig te doen qua huiswerkbegeleiding.
Op z’n zachtst gezegd verveel ik me kapot, dan maar kleurplaten gaan kleuren. ’s Avonds nemen we afscheid van Michelles moeder en broertje.
Woensdag worden we met de auto opgehaald omdat we geen fiets meer hebben. Ik neem de dikke deken die ik op mijn kamer heb mee voor de crèche en nog wat kleren die ik niet meer aandoe.
Vandaag is Michelle er weer bij op de crèche dus ik heb weer gezelschap. Nu sta ik in ieder geval niet in mijn eentje voor de klas rare dansjes te doen zoals ‘In de maneschijn’ en de ‘Hoki poki’.
Omdat we ’s middags niets beters te doen hebben, besluiten we 30 potloden te gaan slijpen om die de volgende dag als afscheid aan de kinderen te geven.
In Jonkershoek zijn de kerkstudenten nog steeds actief wat ervoor zorgt dat wij onszelf op een lager pitje kunnen zetten. Mijn laatste dagje hier. Nog een knuffel aan de kinderen en dan hebben onze collegaatjes daar ook nog een lief kaartje voor ons. Zo raar om te beseffen dat ik deze mensen gewoon nooit meer zal zien.
Op de terugweg geniet ik van de prachtige weg van Jonkershoek naar Stellenbosch. Wat ga ik die plek missen, het is er zo mooi tussen de bergen.
Donderdag is het dan zover; onze laatste stagedag op de crèche. Zodra Michelle en ik binnenkomen rennen alle kinderen op ons af. Dan gaan we in de kring zitten en mogen de kinderen omstebeurt laten zien wat ze allemaal van ons geleerd hebben. Het is bijna verbazingwekkend hoe goed sommige kinderen ‘In de maneschijn’ en ‘Berend Botje’ kunnen zingen.
Geweldig om te zien dit! Dan delen we een kleine traktatie uit en mogen de kinderen die wat tegen ons willen zeggen naar voren komen. Het begint met ‘We gaan jullie missen, we houden van jullie, en we zullen jullie nooit vergeten’ en het eindigt met ‘We gaan pizza voor jullie kopen en hamburgers en cupcakes en taart. Heel lief dit!
Michelle en ik hebben een fotoposter gemaakt die we aan Buyelwa geven. Ze is er ontzettend blij mee en gaat meteen iedereen langs om hem te showen. Telkens weer pakt ze de poster erbij om hem te bekijken. Ze wil nog graag een laatste foto maken.
Wat blijft ze lang weg? Maar zodra ze terug komt, blijkt waarom. Helemaal op en top gekleed met een leren broek en hoge hakken komt ze de crèche binnen. Klaar voor de foto… Ik voel me lichtelijk underdressed moet ik zeggen.
We geven de kinderen allemaal een potlood met een fluitje, waarna binnen no-time een oorverdovend gefluit over de speelplaats klinkt. Snel in de tas maar die dingen. Zodra we in de klas komen doet Michelle een schrikbarende ontdekking. De hele zak met ijsjes, die we uitgedeeld hadden, is leeg. En er zaten er nog een stuk of 10 in! Buyelwa weet meteen wie de dader is. Het jongetje kijkt ons met grote onschuldige ogen aan maar ondertussen komen er 3 ijsjes uit zijn broekzak. De rest heeft hij dus opgegeten. Niet te geloven dit! Dit is echt best erg.
Nou laten we het maar snel vergeten. Voor de laatste keer zingen we al onze liedjes met de kinderen.
Nog een laatste verhaaltje en dan is het tijd om afscheid te nemen. GROEPSKNUFFEL!
De kinderen blijven maar vragen of we morgen terug komen, het besef is er dus nog niet helemaal. Dan nemen we afscheid van Buyelwa, ze heeft het er moeilijk mee. Maar ik weet zeker dat ze goed terecht gaat komen! Dan nog een dikke knuffel aan dikke Connie (ieeeew) waarna we voor de laatste keer weglopen bij deze lieve kinderen en mensen.
Toch valt het me mee hoe verdrietig ik ben, ik ben juist heel blij en trots op wat we bereikt hebben en ik durf de crèche met een gerust hart achter te laten. Dan nemen we afscheid van onze collega’s. Sommige zullen we nog zien als we onze koffers wegbrengen.
Met een goed gevoel ga ik weg bij Prochorus, ik denk dat het gemis en het besef pas later zullen komen.’s Avonds gaan we er eentje drinken bij Stones. Even Gideon pesten op zijn nieuwe baan. Maar omdat er zo’n 4 man binnen zijn is het niet heel hard werk dat ie moet verrichten.
Vrijdag is een regeldagje. We moeten Randen pinnen en omwisselen in Dollars, laatste inkopen doen, accommodatie voor de laatste dagen zoeken, kaartjes posten en nog even de laatste vraagjes bij het reisbureau.
Onze Duitse buurmeisje zijn ondertussen terug van hun reis naar Namibië. Dus ’s avonds gaan we lekker uit eten met Julia en Michelle. Ze vertellen ons al hun avonturen, nu heb ik ook zin om te gaan!
Het is een gezellige avond, die we af gaan sluiten met de WK wedstrijd in de bioscoop (de Duitse meisje gaan naar huis, voor de duidelijkheid :P). Ook hier in Zuid-Afrika moeten we toch ons kleine landje gaan supporteren. Wat een geweldige wedstrijd!
De bioscoop zit vol met mensen van allerlei verschillende nationaliteiten. Er zitten best veel Afrikanen, de meeste mensen zijn gewoon voor Nederland! Toch wel apart dat bij die ene zielige goal voor Spanje een deel van de zaal uit zijn dak gaat, terwijl ze daarna steeds dieper in hun stoel lijken te verdwijnen. De rest van de zaal wordt gek bij al die goals, geweldig!
Naderhand komt er zelfs een Duitse jongen naar ons toe die zegt dat ie het helemaal geweldig vond en echt voor Nederland was. ’T moet niet gekker worden!
Een geslaagde avond dus.
Zaterdag was het plan om met Gideon naar een wine tasting in Jonkershoek te lopen. Doen we iets sportiefs en iets ontspannends. Helaas stortregent het zodra ik uit mijn raam kijk.
Ik word al gek als ik het zie, nu zit ik dus de hele dag opgesloten in dat kleine rotkamertje. De ik-ga-me-dood-vervelen-golf slaat toe. Beetje aan school werken, filmpje kijken, bah!
Ik ben heel slecht in een hele dag binnen zitten, dus zodra het droog is ga ik toch even een stukje lopen. Even een frisse neus halen. Dan gaan Michelle en ik marshmallows roosteren in de oven. Best een goed idee! Nog even Skypen met Helena, voor de laatste keer en dan nog een filmpje kijken.
Julia en Michelle vertellen ons dat ze hun vlucht hebben moeten omboeken tot woensdag omdat ze hun tentamen nog niet terug hebben gekregen. Als ze het niet halen zouden ze terug moeten vliegen, dus hebben ze hun vlucht verplaatst. Een duur grapje! Maar wel gezellig dat ze nog een aantal dagen hier zijn. Hoe ik die dag om heb gekregen weet ik niet, maar het is me gelukt.
Vandaag is de grote dag! Vanmiddag gaan we chocolate cake eten. Michelle raakt er de hele week al niet over uitgepraat hoe lekker de chocolate cake bij Mugg & Bean is, die moet ik dus ook maar eens gaan uitproberen.
Dan zijn nu mijn laatste 3 daagjes op Academia aangebroken. Heel raar is dat… Vandaag begin ik misschien al het een en ander in te pakken. Nog een maandje en dan ben ik gewoon weer op Nederlandse bodem. Ik weet nog niet wat ik daar van moet denken…
Maar eerst nog even lekker reizen. Ik zit dan in de middle of no where dus dat worden geen reisverslagen meer. Nog even geduld hebben, dan probeer ik over 3 weken mijn allerlaatste te plaatsen.
Alvast bedankt iedereen dat jullie mijn reisverslagen gelezen hebben en er zo enthousiast over zijn! Ik moet zeggen dat ik er elke week weer plezier in heb om ze te schrijven en de reacties te lezen.

En dan voor nu; hastelaviesta, houdoe en bedankt!

Liefs,
Iris