Don’ t give up, keep on fighting

Lieve allemaal,

Even het weerbericht; het is hier afwisselend droog met af en toe een beetje zon. Helaas zal het komende week elke dag gaan regenen en waaien. En daalt de temperatuur flink.
In het weekend is er een kans op beter weer.
Maandag zijn de moeder en het broertje van Michelle meegekomen naar stage. Nu was het hun beurt om de krottenwijk te zien, dansjes te doen met de kinderen en zich te redden in de Afrikaanse crèche jungle. We hebben wel een uur dansjes gedaan en liedjes gezongen met de kinderen. Eerst in het Nederlands en Engels en vervolgens in het Xhosa. Super vonden ze dat!
De moeder van Michelle had speeltjes voor de kinderen meegenomen, dus daar hebben ze buiten flink van kunnen genieten.
Toen we op een gegeven moment ‘Go back’, ‘Stop’, ‘No no no’ hoorden uit de klas zijn we die twee lieve hulpeloze beginnnersAfrikanen toch maar even een handje komen helpen om ze te redden uit een jungle van schreeuwende en rondspringende negertjes.
Tja, zo gaat het er hier nou eenmaal echt aan toe. Ze lijken schattig maar ondertussen…
Ik heb nogal ongeluk met mijn slot en sleutel van mijn oude vertrouwde roestijzer hier. Afgelopen weekend (zie vorige verslag) is mijn sleutel afgebroken in mijn slot waardoor mijn roestijzer nog steeds op stal vastgebonden staat. De fietsenboer wil me wel helpen, wacht hij pakt even zijn tangetje… Komt ie aan zetten met een uit de kluitengewassen heggenschaar, so hé daar kunnen we wel mee vooruit. Met enige spanning dat hij mijn roestijzer pijn zal doen, fiets ik achter hem aan.
In een aantal knippen is het over, operatie geslaagd, hij is bevrijd. Helaas gaat me dit grapje wel het een ander kosten.
’s Avonds komen we in aanraking met een Amerikaans tintje. We gaan eten bij de Spur, een restaurant waar je op maandag de tweede hamburger gratis krijgt (Dus voor de helft van de prijs, want 2 hamburgers wordt me toch iets te veel). Ik kan mijn ogen niet geloven als ik zie dat er een enorme rij voor het restaurant staat. Een vrouwtje met een wachtlijst komt naar ons toe. Meen je dit?! Een rij en een wachtlijst?! Wat een vreetschuur. Maar goed zodra we uiteindelijk aan de beurt zijn smaakt de hamburger met champignonsaus me prima. Ik moet nog even lachen om het feit dat het hele personeel uitrukt om een liedje te zingen voor iemand die jarig is, maar dat hoort er blijkbaar bij.
Dinsdag begin ik toch aardig genoeg te krijgen van mijn roestijzer want alweer gaat het slot niet open. Een cijferslot dit keer, je zou zeggen dat daar niet heel veel mis aan kan gaan.
Maar goed, ik moet ‘m weer achterlaten… Het is vandaag een spannende dag maar gelukkig bieden de kindjes op stage de enige afleiding. Tijdens het dansen kies ik het jongetje waar ik al eerder over verteld heb (die vond dat ie niet speciaal was), hij bloeit helemaal op, lacht en danst de rest van de tijd mee. Super!
Tussen de middag kan ik de fietsenboer weer gaan pesten, die alweer in de aanslag staat met zijn uit de kluiten gewassen heggenschaar. Ook dit keer wil mijn slot niet mee werken en moet de schaar er weer in. De man bazelt iets over een resetknop op het slot waardoor de code veranderd is, maar ik geloof er vrij weinig van. Een laatste poging met alweer een nieuw slot…
De kinderen in Jonkershoek waren erg druk vandaag, de rekenopdracht kwam niet echt binnen waardoor de kinderen veel uitleg nodig hadden.
’s Avonds heb ik Skype met pap en mam die me niet zo goed nieuws te melden hebben, ik loop hier echt tegen een groot dilemma aan. Het blijft aan me knagen maar ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken en ik zal dit verslag zo leuk mogelijk proberen te maken.
Woensdag: STORTREGEN! Gelukkig komt Pam ons ophalen met de auto omdat we vandaag al ons afscheidsfeestje bij Prochorus hebben. Het is namelijk Meikes laatste dag, de rest van ons zal nog 2 weken langer stage lopen. Op de crèche doen we een poging om (ja,ja) film te gaan kijken met de kinderen. We proppen alle 26 kinderen in de kleine huiskamer van dikke Connie om met hen de Lion King te kijken. Wat blijkt; hebben ze geen videospeler dus dat gaat niet door. Dan maar luisteren naar de cd met de liedjes, wat er voor zorgt dat er een minidisco in de huiskamer ontstaat.
’s Middags installeren we onze arretjescake en milktart voor onze collega’s. Jan en Denise geven een speech waarin ze vertellen dat ze veel bewondering hebben voor ons. Omdat we veel dingen hebben moeten opgeven om hier te komen. Ze zeggen dat ze duidelijk zien dat we altijd met plezier met de kinderen werken en er echt voor hen zijn. Denise benadrukt nog dat we echt een verschil hebben gemaakt in de community en in het leven van de kinderen op de crèches. Super lief!
Maar ook wel raar om al een soort van afscheid te nemen terwijl ik er nog 2 weken rondloop.
’s Middags ga ik met de kleintjes in Jonkershoek aan de slag met het alfabet. ’s Avonds maken Michelle en ik de poster met foto’s voor onze crèche, nog even tussendoor want Michelle vertrekt voor 1,5 week richting Kruger.
Donderdag gaan we met Unakho richting Bug park in Kraaifontein, voor een uitstapje met de gehandicapte kinderen. Lunchpakketjes en rolstoel achterin, kinderen vast in de riem en gaan.
Als eerste gaan we de treinrit om het park doen. Dat is nogal een opgave. Ik begeleid een jongetje met autisme en mutisme. Hij is erg druk en klimt overal op en rent telkens weg. Ik moet hem echt in de houdgreep houden om hem rustig te krijgen en bij me te houden. Na een tijdje wordt hij rustig en gedurende de treinrit (van zo’n 3 minuten) blijft hij tegen me aan liggen.
Na een lunch van koude hamburgers mogen de kinderen het speelparadijs in. Omdat het slecht weer is blijven we binnen. Degene die kunnen lopen klimmen en klauteren overal op (waar je eigenlijk niet op hoort te klimmen) en hebben de tijd van hun leven. De kinderen die niet kunnen lopen komen tot rust op een groot kussen. Ik word van de ene naar de andere kant meegesleurd door de kinderen en zit ondertussen onder een combinatie van doorgelekte plasbroek, zweet, snot en kwijl. Geweldig dit!
Na zo’n 2 uur achter kinderen aanrennen, van klimrekken afhalen, op springkussens springen en in veel te kleine prinsessenhuisjes zitten, ben ik helemaal gesloopt. De kinderen beginnen ook moe te worden, dus tijd om terug te gaan. Als afsluiting moet er in de bus nog even gekotst worden, wat Meike vol goede moed op gaat ruimen. Respect, Meike!
Het eerste wat ik doe als ik thuis ben: DOUCHEN! En al mijn kleren in de was gooien.
Het was een leuke dag maar wel heel vermoeiend.
Vrijdagochtend zwaaien we Michelle, haar moeder en broertje uit. Zij gaan op naar het goede weer en de wilde dieren. Dan heb ik Skype met opa. Het is zo fijn om hem even te kunnen zien en spreken. Het doet ons allebei goed. We spreken af; Geef de moad neet op, we blieve sterk en we blieve lachen met de voeest in de lucht!
Het geeft me weer een beetje extra kracht om door te zetten.
’s Middags ga ik even met Meike de stad in en zien we tot onze verbazing dat er eindelijk post is. Een deel van mijn verjaardagskaarten is binnen!
’s Avonds ga ik vroeg bed in want gekken als we zijn hebben we de volgende ochtend (nacht) om 5.00 uur afgesproken om met Jonathan, Gideon en Mark Stellenbosch mountain te gaan beklimmen.
Zoals verwacht heb ik dat korte nachtje vrijwel niet geslapen omdat ik wist dat ik vroeg op moest. In het holst van de nacht, sneaken Meike, Jodie en ik weg van de campus op onze fietsjes. Op het afgesproken punt, pikken we de jongens op en fietsen we richting de gym. Het lijkt wel of we middenin de nacht op verboden terrein gaan inbreken.
Maar het is heel onschuldig want met onze slaapoogjes beginnen we vol goede moed aan de klim. Gelukkig hebben we een zaklamp bij want je ziet geen hand voor ogen. Dit probleempje zorgt er dan ook voor dat we de berg niet kunnen vinden. Lopen we eigenlijk wel goed? Het lijkt wel of we alleen maar naar beneden gaan? Waar is de berg eigenlijk?
De sterrenhemel is prachtig moet ik zeggen en het uitzicht over de verlichtte, nog slapende stad ook. Na zo’n driekwartier rondlopen en discussiëren, komen we dan eindelijk het verlossende bordje met daarop ‘Stellenbosch mountain hiking trail’ tegen.
Na ongeveer een dik uur klimmen met de zaklamp zodat je niet over de rotsen struikelt, komen we bij de eerste top aan waar we ons nestelen voor het ontbijt. Het uitzicht is prachtig.
En dan nu… waiting for the sun to rise. Hij heeft er moeite mee vandaag want het duurt erg lang voordat we eindelijk dat ronde lichtgevende stipje boven de bergen uit zien komen.
Het is wel een super mooi moment, vooral als we allemaal gaan juichen en Jonathan ‘On top of the world’ op de achtergrond draait. De zon warmt ons een beetje op en na ons overheerlijke ontbijt en een fotoshoot, beginnen we aan de afdaling.
De zon schijnt nu volop, heerlijk! Het is 9.30 uur als we alweer beneden zijn, wat moeten we nu toch nog met de rest van onze dag? ’s Middags eten we lekker een stuk cake in de zon en organiseren we maar weer eens een ouderwetse Movie night (afternoon) met Jonathan en Gideon.
We zijn allemaal kei kapot en bij de tweede film houdt dan ook niet iedereen zijn oogjes meer open. Het was een leuke dag, maar ik besluit toch maar op tijd mijn nest op te zoeken.
Vandaag een saaie zondag, maar gelukkig vanavond wel uit eten dus we hebben nog wel iets leuks in ’t vooruitzicht.
Volgende week begin ik aan mijn eenzame weekje op de crèche, dus ik ben benieuwd hoe me dat gaat bevallen…

Liefs xxx,
Iris