Hoogte punten en diepte punten

Lieve allemaal,

Waar moet ik beginnen deze week! Er is namelijk veel gebeurd…
Laat ik maar gewoon bij het begin beginnen. Maandag hebben we op stage spelletjes gedaan die te maken hadden met vertrouwen in elkaar, zoals kinderen die elkaar moeten dragen en achterover vallen zodat iemand je opvangt.
We zijn begonnen met het voorlezen van ‘Beaty and the beast’ wat de kinderen helemaal geweldig vinden. ’s Middags begon het spannende pas; de start van het cycle project in Jonkershoek.
Jan kwam ons halen met de pick-up en bij een mooi groen gebied bij Jonkershoek werden we gedropt. Eerst mochten we onze prachtig mooie, sexy mountainbike kleren aantrekken. Nou die broek voelt aan of je er een kilo maandverband in hebt zitten. Maar dat terzijde.
Hmm, nu de helm. Natuurlijk krijg ik weer een kinderhelm maar het mooiste komt nog. De fietsen..
Jan doorloopt rustig wie welke fiets krijgt, en daar komt ie dan te voorschijn; mijn knallend roze, meisjes-van-8-jaar-vinden-dit-geweldig mountainbike!
Wat is het toch leuk om klein te zijn (echt waar, Anoukse!), wie wil dat nou niet zo’n roze mountainbike. Even met z’n allen op de foto (de jongens schaamde zich om naast die roze fiets te staan) en dan op pad.
Eutjes als we zijn, wisten Meike, Michelle en ik nog niet zo goed hoe de versnellingen enz. werken dus de kinderen (waar wij op horen te letten) lagen als zo’n 300 meter voor.
Uiteindelijk had ik het een beetje door en was ik er helemaal klaar voor. We fietsten helemaal terug tot bijna en Stellenbosch om vervolgens stijl omhoog naar Idas Valley te gaan, wat een klim zeg!
Ik was helemaal gesloopt, net als de kinderen. Op een gegeven moment zegt Jan: ‘Wij fietsen met z’n vieren alvast vooruit, want ik heb om 18.00 uur een afspraak.’ Oh dan, zijn we er bijna denken wij.
Nou niet dus; nadat we eerst ons leven riskeren door een 6 baans snelweg over te steken en als een gek naar beneden te racen, komen we tot de iets minder fijne ontdekking dat we nog zo’n 6 km up hill naar Jonkershoek moeten.
Ik ben nog nooit zo kapot geweest van sporten, waar m’n benen zaten, geen idee maar ik ging nog net niet achteruit. Ik was zo blij toen we er eindelijk waren, wat een exercise!
Terug thuis komen we tot de vreemde ontdekking dat Jodie nog niet terug is. Wat raar, ze had al zo’n halfuur geleden thuis moeten zijn en ons eten klaar moeten hebben :P (haha!).
Als we haar opbellen blijkt ze nog in Jonkershoek te zitten in haar eentje, niemand had haar thuis gebracht! Meteen komen we in actie. De universiteit is zo eigenwijs niks te willen betekenen maar dan kennen ze mij nog niet. Ik spreek een hartig woordje met de man aan de telefoon en maak hem duidelijk dat hij hoe dan ook op zoek moet gaan omdat het al donker wordt.
Sorry, voor mijn taalgebruik meneer! Maar het hielp wel. Zo’n half uur later is ze dan eindelijk terug. Maar niet door toe doen van de uni, want die zijn haar straal voorbij gereden…
Wat een dag was dat zeg!
Dinsdag is gelukkig een rustiger dagje. Michelle en ik raken aan de praat met de moeder van een kindje van stage. Ze is net zo oud als ons en heeft haar zoontje gekregen toen ze 15 was, heel heftig om te horen! ‘s Middags geven we huiswerkbegeleiding in Jonkershoek.
Woensdag draaien Michelle en ik het hele dagprogramma op de crèche. We maken een mindmap over respect met de kinderen om te testen of ze een beetje meegekregen hebben wat we met respect bedoelen. Tot onze verbazing doen ze het super goed!
Een lachertje in de middagpauze; ik moest naar de wc maar één van onze collega’s was me net voor. Michelle lag al helemaal in een deuk want zij had als eerder het ‘zoete poep geur’ ritueel meegemaakt… Ahhh! Het mooiste is nog dat ze zo lang op de wc zat dat ik niet eens meer de kans heb gehad om te gaan omdat ik terug moest naar de crèche.
Onderweg gebeurt er nog iets aparts. Een man uit Kayamandi spreekt ons aan en vraagt wat we in Kayamandi doen, dat we als de enige blanken zo zelfverzekerd rondlopen. We leggen hem uit over onze stage. Dan begint hij over God (ja ja, hij ook al!). Hij vertelt ons dat God ons heeft gestuurd met deze bestemming om de kinderen in Kayamandi te helpen. Hij zegt dat we zo ontzettend goed werk verrichten en echt iets kunnen beteken voor de community hier. Super om te horen dat ons werk zo gewaardeerd wordt. Hij is nogal langdradig dus daar zal ik jullie verder niet mee lastigvallen.
Het was een mooi moment toen hij Michelle en mij aankeek en tegen onze beide afzonderlijk zei; Michelle, you are the World en Iris, you are the World. Een mooie, maar aparte ervaring.
Donderdag verloopt ook redelijk rustig op stage. ’s Ochtends helpen we op de crèche, waar de teacher ons vertelt over haar leven in Eastern Cape. Ze wil er graag terug maar ze kan dat nu niet omdat ze geld nodig heeft om voor haar dochtertje te zorgen. Ze vertelt dat hier 99% tienermoeder is, heel heftig om dit te horen. Net als het verhaal waarbij jongens van 18, 3 weken afgesloten van de buitenwereld in het bos moeten zitten om daar te leren om man te worden.
Misschien is dat ook wel iets voor in Nederland :P
’s Middags gaan we naar de bibliotheek voor Reading Eggs, waar we helemaal niks uit hoeven voeren aangezien de kinderen zelf goed hun Engels kunnen doen. Terug thuis kom ik tot een geweldig leuke ontdekking; ik heb geen elektriciteit meer in mijn kamer! Maar het is al avond dus ik het vrijdag pas gaan regelen.. Gelukkig zijn ze hier in Afrika super snel en ‘komt er meteen iemand langs’ (zo’n 3 uur later) maar het is allemaal weer opgelost dus ik mag niet klagen.
Donderdagavond gaan we weer gezellig op stap bij Aandklas. Van een Afrikaan leren we dat het Avondklas betekent. En speciaal voor opa Moonen, heb ik het volgende ontdekt; met plat Wieerts koije echt overal! Want ze verstonden me gewoon als ik dialect praten.
Zaterdag begint ons eerste weekendje Kaapstad! We moeten héél vroeg op om naar het station te lopen omdat we onze fietsen liever niet een nacht op het station laten staan.
Voor Michelle en mij staat het beklimmen van de Tafelberg op het programma, de rest gaat op culturele tour naar Robbeneiland.
In Kaapstad aangekomen houden we meteen een taxi aan die ons naar het begin punt van onze Table mountain hike brengt. Ik had van pap en mam een boekje over Kaapstad gekregen en daar staat super fijn een route in beschreven!
Bij Platte klip Gorge gaan we van slag! Beide bepakt en bezakt met een enorme rugzak met slaapspullen en op onze all stars/versleten gymschoenen gaan we omhoog.
So hé, dat is me nogal een klim! Iedereen die we tegen komen (en dus al naar beneden gaat) wenst ons succes. Heel aardig of moet ik daar wat achter zoeken…
Het blijkt niet zo heel slim te zijn om later op de ochtend te gaan, zoals wij dus wel doen, omdat het dat nogal heet is. Ik zal niet te veel in details treden, maar als ik zeg dat ik mijn topje bijna uit kon wringen weten jullie genoeg.
Het uitzicht tijdens de klim is prachtig! En we kunnen ons niet voorstellen dat we nu toch echt, die wat een zo steile berg lijkt, op aan het klimmen zijn. Het is dan ook niet voor iedereen weggelegd want je moet echt klimmen op rotsen en sommige stukken zij best steil.
De warme zon op ons bolletje maakt het extra zwaar. Na zo’n 2,5 uur klimmen, gaan we de kloof door en zijn we eindelijk boven. Om Michelles woorden even te pikken; On top of the World!
En zo voelt ’t ook. Het uitzicht is adembenemend! Aan de ene kant zie je de zee en kijk je neer op de wolken boven Chapman’s Peak en aan de andere kant kijk je neer op Kaapstad en de Lion’s head.
Het is ook echt plat bovenop dus dineren aan de berg had prima gekund (hè Bert).
We genieten van het moment dat we het gehaald hebben en van de prachtige dingen die we op de top ontdekken, daar hoort natuurlijk een foto shoot bij ;)
We lunchen op de top van de berg, waar we beneden een uitzicht hebben over de stad, de zee, de Lion’s head en Chapman’s peak.
Nadat er genoeg foto’s genomen zijn en poses uitgeprobeerd gaan we met de kabelbaan naar beneden. Nou dat viel best tegen, ik dacht; oh dat is natuurlijk super mooi! Maar je staat met zo’n 50 man in een kleine ruimte waarbij je in 5 minuten beneden bent dus heel geweldig is dat niet.
’s Avonds meeten we onze medereizigers weer en gaan we uit eten op Green Market Square.
En dan… op naar Cape Town Carnival! Nee jongens, hier is carnaval beschaaft met een prachtige optocht en duizenden nuchtere mensen die vol verwondering naar al het moois kijken. Dus geen nuchtere limbo/brabo zuipfestijnen en een optocht die altijd even leuk is omdat je genoeg bier achter de kiezen hebt ;)
De acts zien er prachtig uit, helaas kan ik er niet lang van genieten… Als ik me wil installeren om goed te kunnen kijken in die drukte verdraai ik mijn knie (terwijl mijn voet blijft staan) waardoor ik letterlijk kermend van de pijn door mijn benen zak.
Dit gaat even helemaal niet goed… Meteen staan er mensen om me heen en vraagt de beveiliging of ze een ambulance moeten bellen. Nou, dat lijkt me erg overdreven dus ik besluit het zelf op te lossen. Één ding heb ik geleerd; bij KFC kun je je niet alleen volvreten met kip en ijsjes maar hebben ze prima EHBO hulp.
Ik vraag om een zak met ijs om op mijn knie te leggen. Het meisje helpt me meteen, vervolgens komt ze met verband aan dat Michelle als een professionele verpleegster om mijn knie wikkelt.
Omdat ik niet precies weet wat er gebeurd is, is het moeilijk te beslissen of ik het moet koelen of juist niet. Maar het verdooft de pijn, dus zitten op twee stoelen (één voor mijn been, niet voor mijn dikke kont) kijk ik met een scheef hoofd bij de KFC naar de optocht.
Even later ga ik toch buiten staan met de zak op mijn been want ik vind het zonde om de hele optocht te moeten missen. We slapen trouwens in een heel leuk hostel, dicht bij Longstreet.
Helaas komt van slapen niet veel, dit heeft meerdere redenen; er komen telkens mensen je kamer in en uit aangezien je met 10 man op een kamer ligt, dronken schreeuwende Engelsen, een winterdeken terwijl het 30 graden is en de pijn in mijn been.
Ik slaap dus voor geen meter. En hoewel ik toch wel heel erg gehoopt had dat de pijn over zou zijn, is het tegendeel het geval. Mijn knie is ook dikker dus we gaan zondagochtend eerst een ontbijtje scoren en dat op tijd terug zodat ik misschien nog langs een dokter kan.
Dat had ik dus gedacht! Hoewel het treinvervoer altijd goed verlopen is, moet het een keer mis gaan. Ik zal het proberen kort te houden want dit is een lang verhaal en mijn verslag is al veel te lang..
Oké, hoe houd ik dit kort?
De trein zou om 13.00 uur vertrekken, dus wij halen braaf een kaartje. Dan vertellen ze ons dat de trein pas om 15.20 uur zal vertrekken (WAT?!). Vervolgens toch niet, we moeten overstappen in Belville en dan naar Stellenbosch, prima. Dan krijgen we te horen dat er helemaal geen treinen rijden en we met de bus moeten. Gelukkig staat B100 (van Bassie en Adriaan)/Semafoor (van Dommel) ons te hulp. Bij de bus zeggen ze dat we toch met de trein moeten, dus wij weer terug. Vervolgens zitten we zo’n anderhalf uur op het station te wachten tot er iets om wordt geroepen en komen we erachter dat er 2 treinen ontspoort zijn op ons traject. De trein die we moeten hebben, missen we op de seconde dus weer wachten.
Uiteindelijk belanden we in Belville, waar we erachter komen dat de eerste volgende trein naar Stellenbosch 1,5 uur later komt. We besluiten naar Strand te gaan en daar wil een vriend van Mark ons wel oppikken, ideaal. Om 16.15 uur zijn we eindelijk in Strand (helemaal kapot en gesloopt en moe en versleten en bezweet en vies en lelijk en bleh). Met z’n vijfen stappen we in de kleine Volkswagen van de Afrikaan. Het is een zeer (uhum) comfortabel ritje, maar om 17.00 uur zien we dan eindelijk academia verschijnen; we zijn thuis.
Wat een dag! Tijd voor de dokter heb ik niet meer, gelukkig zijn onze Chilleense huisgenoten zo lief om me koelzakjes te lenen. Morgen zien we wel weer verder. Maar zoals de meeste van jullie wel weten; Iris kan niet lang stilzitten, dus dat gaat ook niet gebeuren.
Zo ik heb nu spierpijn van het typen en jullie straks van het lezen waarschijnlijk.
Het was me een weekje wel, dat blijkt wel weer!

Groetekes,
Iris