Exploring Africa by going back to basics

Landgenoten!

Daar ben ik weer, terug van mijn 2e avontuur hier in Afrika. De vraag is nu natuurlijk; hoe ga ik ervoor zorgen dat jullie geen wallen tot op je knieën krijgen door het lezen van een ellenlang reisverslag maar toch al mijn avonturen mee kunnen beleven.
Ik zou heb kunnen doen zoals één van mijn Nomadfamilieleden zei; een samenvatting van de tour, gisteren zaten we in de truck, vandaag zitten we weer de hele dag in de truck en morgen… ja morgen zitten we zo’n 9 uur in de truck.
Maar geen zorgen, ik zal me er niet zo gemakkelijk vanaf maken.
Laat ik bij het begin beginnen. Nadat we de avond vóór ons vertrek nog een lekkere braai gehad hebben met onze Afrikaanse vrienden en nog een avondje in Aandklas doorgebracht hebben, is het tijd om afscheid te nemen. Daar hou ik dus helemaal niet van!
Veel tijd om erover na te denken heb ik niet want om 5.00 uur gaat de wekker. Op naar het Nomadkantoor in Kaapstad om aan onze reis te beginnen van 20 dagen door Namibië, Botswana en Zimbabwe.
Met een groep van zo’n 23 man (waaronder 10 Nederlanders…) gaan we op pad. De eerste dag moet ik even slikken. Het regent, is koud, de hike die we hebben stelt helemaal niks voor, al onze spullen zijn nat.. Hopelijk wordt het wel beter.
Het tent opzetten en afbreken gaat trouwens best goed! Ik denk dat ik een echte padvinder ga worden.
De reis gaat verder naar Springbok town en dan verder tot net voor de grens bij Namibië. In het donker komen we aan op de camping bij Orange River. Een douche gaat ’t niet worden, want ’t water is ijskoud als ik eronder spring.
Dan maar lekker opwarmen bij het kampvuur en een bord Spaghetti. Ik moet jullie even jaloers maken met de prachtige sterrenhemel. Omdat er bijna geen omgevingslicht is in deze bush camps, komen de duizenden sterren en de melkweg heel helder naar voren. Super!
En dan is het bye bye South Africa en hello Namibia! Bij de grens gaat alles vrij soepel, hoewel er wel twee kinders zijn met een verlopen visum. Zij mogen Zuid-Afrika niet meer in voor een jaar.
Dat levert wel even problemen op want hun spullen liggen daar nog, maar Namibië mogen we in ieder geval allemaal binnen.
Oh ja, laat ik onze truck even voorstellen; Lennon, een krachtige acht-bander die ons overal naartoe brengt in ruil voor af en toe wat drinken en nachtrust.
Namibië verbaast me, we rijden gewoon de hele dag op een gravelweg zonder ook maar iets qua bewoonde wereld tegen te komen.
Het uitzicht bestaat uit savanne, bergen en woestijn. Prachtig! De dieren die er leven komen ons ook af en toe begroeten; impala’s, springbokken, Kudu’s, bergzebra’s en het nationale dier van Namibië: de Oryx.
In the middle of nowhere tussen de lonely trees, eten we onze lunch. Het eten op de reis is trouwens super. ’s Morgens geroosterd brood en cereals, ’s middags iets van rijst/pasta met salade en brood en ’s avonds iets van pasta, rijst, pap en groenten. We komen niks te kort!
In de woestijn lopen enorme insecten rond, ieeeeeh!
We komen aan bij de Fish River Canyon, snel tentje opzetten en dan op weg naar de canyon om de Afrikaanse zonsondergang te zien.
De canyon is erg diep en ziet er prachtig uit en dan die Afrikaanse zon. Als je denkt aan Afrika, denk je aan deze zon met zijn rode gloed.
Oh ja, stroom, bereik, wc.’s, warme douches en dat soort, voor ons standaard dingen, zijn hier zeldzaam. Lekker primitief leven dus!
Nog zo’n dingetje opstaan tussen 4.00 uur en 6.00 uur is aan de orde van de dag. 6.30 uur is echt uitslapen!
Ook deze dag moesten we er weer vroeg uit om vervolgens weer zo’n 10 uur in de truck te zitten.
De mooie zonsopkomst, maakt alles weer goed. Na zo’n 3 dagen rijden, komen we bij het eerste dorpje aan. Dan weer de woestijn in om samen met Shingi en Sandile (onze reisgidsen) de lunch voor te bereiden.
De camping is echt geweldig! We komen bij zonsondergang aan en er loopt gewoon een Orx over de camping, naast onze tent. Ook zie ik een stokstaartje, Timon there you are!
Volgende dag weer om 4.30 uur uit de veren. Maar het is voor een goed doel, we gaan namelijk Dune 45 beklimmen.
De grootste zandduin in de woestijn van Namibie. Het is de bedoeling dat we een beetje doorklimmen, zodat we de zonsopkomst kunnen zien. Best pittig zo’n duin met wegschuivend zand. Maar wat is het uitzicht prachtig. Er is helemaal niks… wacht.. hoe kan niks prachtig zijn?? Never mind, je moet er eigenlijk gewoon bij zijn. De duinen, het gele zand, hier en daar een verloren boompje en dan die zon die langzaam de woestijn opwarmt.
Heb ik jullie jaloers genoeg gemaakt?
Tijd voor een bizar stukje woestijn; Deadvlei. Denk aan ‘het land van Scar’ uit de Lion King en dan heb je Deadvlei. Een stuk droge grond met barsten erin, waar hier en daar een dode boom staat (wat een crap beschrijving trouwens, maar zo is het wel). Het is echt heel bijzonder.
Het is ondertussen een goed woestijntemperatuurtje en met een 4x4 truck rijden we door naar Sossusvlei waarna we op gaan naar Sessriem Canyon.
Deze canyon mogen we naar beneden lopen, je loopt er tussen enorme rotswanden. Michelle en ik ontdekken zelfs een stukje water. Daar zit vast een monster verborgen..
Onderweg stoppen voor de beroemde Namibische appeltaart, smaakt me prima moet ik zeggen!
Dan komen we aan op een camping in de middle of nowhere. Er is geen stroom dus geen licht of warm water. Nog voor het eten hebben we een bushman excursie. Frans de bushman legt ons van alles uit over planten en zaden die je wel en niet moet eten om te overleven in de woestijn.
In de een woestijn kun je blijkbaar ook niet snel verdwalen want de richting waarop het zand trapjes vormt geeft aan waar het oosten en westen is, net een kompas dus.
Ik vraag me even af waarom we al deze survivaltips krijgen, maar daar denk ik maar niet te lang over na. Na een kleine braai, geniet ik van de prachtige sterrenhemel. Het enige licht dat er is.
We worden wakker in het woestijnlandschap waar de zon langzaam ook zijn oogjes open doet.
Bij de tropic of capricorn stoppen we onderweg. Vraag me niet om een precieze uitleg hierover maar er is me verteld dat dit een lijn is waar de zon in de zomer het hoogst aan de hemel staat en zijn weg over de aarde volgt.
De volgende stop is Walvis bay waar we een enorme groep flamingo’s zien. Een roze wolk zou Michelle zeggen :P
Dan op naar de eindbestemming; Swakopmund. We stoppen even bij Desert Explorers waar ik voor de volgende dat Quadbiken en Sandboarden boek.
Omdat we in een stad zijn kunnen we onze tent niet opzetten en slapen we in een hostel. Heel vervelend die luxe (uhhum). Voor het eerst in een week heb ik bereik en kan ik even laten horen dat ik nog leef. Heerlijk even fatsoenlijk douchen.
Michelle en ik gaan even Swakopmund verkennen maar we moeten weer op tijd terug zijn voor de voetbalwedstrijd. Ja ja, ook in Namibië supporten wij met 10 Nederlandse meiden ons kikkerlandje. Als ze ook nog winnen kan de lol niet op! Uit eten met de hele groep en daarna nog even op stap in de bar. Dat ondertussen zo’n 2 keer het licht in de hele stad uitvalt en we ons eten na zo’n 1,5 uur dan eindelijk kunnen verorberen, is bijzaak.
Kan ik een keer uitslapen, ben ik nog vroeg wakker. Het zal wel gewenning zijn…
’s Morgens gaan Michelle en ik naar het marktje in de stad, waar we hier en daar onze onderhandelskills naar voren laten komen. Iedereen begint over de wedstrijd van gisteren. Nederland is hier echt wel favoriet! Nadat elk ventje op het marktje z’n levensverhaal heeft verteld, ben ik er wel klaar mee. Time for action!
Een charmante badmuts, een helm en een zonnebril, meer is er niet nodig om een quad op te stappen. Wat is dit geweldig! Crossen door de woestijn, zonder ook maar iets anders dan zand om je heen te zien. We komen nog een kameleon tegen onderweg, wat een bizar beest is dat eigenlijk.
Na een poosje stoppen we bij een enorme zandduin. Zo jongens, hier gaan jullie Sandboarden. Ahhhhh! Hup op je buik het bord op en als een gek naar beneden. Wat gaat dat hard! Maar het is wel heel gaaf. Omdat ik uit m’n enthousiasme vergeet te remmen, krijg ik een heerlijke zanddouche.
En dan… klaar voor de hoogste duin! Wat gaat dat hard! Heel bijzonder dit
Op de terugweg gaan we even een tandje hoger met de quad, hoppa op naar het echte werk!
Een douche heb ik nu op zich wel nodig, na deze zandtsunami ervaring. Dan heeft onze oude padvinder van de groep, voor een braai gezorgd. Heerlijk!
Van een lekker hostel, op naar een back to nature camp in Spitzkoppe. De tent is het enige wat we hebben en oh ja, een gat als wc.
Met de meiden hebben we het over al onze liefdesverhalen, hier en daar is er toch wel eentje aan een Afrikaan blijven plakken.
Dan hebben we de meest geweldige hike ooit (NOT!). We lopen naar een rots waar rotsschilderingen op staan die je bijna niet kan zien, krijgen uitleg over een plant en lopen dan weer terug. Nou geweldig, dan regelen we onze eigen hike wel. Met een aantal man klimmen we de berg die uitkijkt op Spitzkoppe mountain op. De omgeving is prachtig, net een filmset van een Western film.
Bij het kampvuur vertellen Shingi en Sandile over het omgaan met trouwen in hun cultuur. Ze komen beide uit Zimbabwe en het is voor hen geen probleem om meerdere vrouwen te hebben.
Daarentegen lachen zij zich helemaal dood als we hen vertellen over het fenomeen; one night stand. Leuk al deze cultuurverschillen.
Tijdens de rit de volgende dag vertoont Lennon problemen, hij stopt er in een keer mee. Alle mannen vliegen meteen de truck onder, terwijl wij vrouwen ons er wijselijk niet mee bemoeien.
Als Lennon weer gereanimeerd is kunnen we door naar Kamanjab. We krijgen daar een kijkje bij een Afrikaanse stam, de Himba Tribe.
De kledingstijl is zeer apart, eigenlijk gewoon geen kleren. De vrouwen hebben kettingen om en hun huid is in een rode kleur geverfd, net als hun haar. De kinderen zijn zo schattig!
Ze wonen allemaal in rieten hutjes, we zien hoe ze koken, koeien onderhouden en drugs roken.
Even een bijdrage leveren door een armbandje te kopen en dan lekker douchen, weg met die rode poeder. Dat had ik gedacht! Er is geen warm water en het begint al donker te worden, dus samen met Carina probeer ik de buitendouche uit. Ik heb nog nooit zo snel gedoucht, wat is dat koud zeg!
’s Avonds eten we bobotie rond het kampvuur en gaan we weer verder met onze verhalen over de verschillende culturen.
Dan op naar Etosha National park! Langs de weg komen we gewoon giraffen tegen en ook Pumba is van de partij.
Tijd om in dit enorme park dieren te gaan spotten. Al snel zien we zebra’s, impala’s, springbokken en een hele groep giraffen.
Bij een waterhole zien we een neushoorn en een jakhals. Ook zien we nog kudu’s, Oryx, hartenbeesten en blue wildebeast.
Bij de camping is ook een waterhole, samen met Viti, Carina, Michelle en Greg ga ik kijken. Daar zien we 2 neushoorns met 2 kleintjes. Later komt er een kudde olifanten met jonkies aan die gaan spelen in het water. Echt geweldig! Ook zien we nog 3 hyena’s, hele vreemde beesten zijn dat, precies zoals in de Lion King. ’s Nachts horen we de olifanten gewoon trompetteren.
Volgende dag weer vroeg op om dieren te spotten. We zien veel dieren; giraffen, olifanten, een Zazu-vogel, mangoesten, jakhals, allemaal hertachtige, tropische vogels maar helaas geen leeuwen.
Bij de waterhole zien we een schildpad, een springbok en even later komt de kudde olifanten van gisteren eraan. Geweldig! Al die kleintje die spelen in het water en de olifanten die zich wassen met zand en water. We hebben niet veel geluk met dieren maar heel heel heel in de verte zien we 2 leeuwen lopen. Ja ja, we hebben ze toch gezien.
Bij de waterhole zie ik gewoon een giraffe uit het water drinken, met z’n benen gespreid. Dat heb ik altijd al willen zien! De dieren lijken elkaar af te wisselen. Eerst een giraffe, dan een kudde olifanten, dan neushoorns. Na het eten ga ik nog heel even terug en wat we dan zien; 25 olifanten! Niet te geloven!
De volgende ochtend gaan we vroeg op want ook onze gidsen willen ons toch wel graag een katachtige laten zien. Opeens krijgt Shingi iets door van een andere truck, als een gek draait Sandile om en rijdt kei hard het park door. Wat blijkt, net buiten de camping ligt een leeuw in het gras. Jaaaa! Heb ik er toch nog een gezien! Ook zien we nog ene stekelvarken de weg oversteken en 3 jakhalzen die een kadaver verslinden, waarschijnlijk van een giraffe of olifant.
En dan is het weer tijd om Etosha te verlaten, helaas.. Op naar de hoofdstad van Namibië: Windhoek. Dan stopt Lennon er opeens mee, Oh jee, heb ik nou als auto-expert (uhhum) dat geluid goed herkend? Ja hoor, een klapband. We maken maar meteen van de gelegenheid gebruik om op die plaats lunch te hebben, totdat Lennon weer met beide benen op de grond staat.
Onderweg zien we baboons langs de weg. We slapen weer in een hostel omdat we in een stad zijn. Hier moeten we afscheid nemen van 5 leden van onze familie. Dan de wedstrijd kijken en met z’n allen naar Joes Beerhouse. Kei gezellig restaurant en een gezellige laatste avond met deze familie.

En dan nu; tijd voor iets nieuws. BOTSWANA!
Het is een lange truckrit en pas laat komen we aan op het kamp. Daar kunnen we in een Afrikaans hutje slapen. Dat wil ik wel!
We eten bij de bushman en bij het kampvuur gaan we een traditionele dans met ze doen. Echt Afrika dit, slapen in een rieten hutje waar de deur zoiets uitvalt.
De volgende dag rijden we naar Maun, een plaatsje vlak voor de Okavango Delta. Een leuke camping waar de apen en de tropische vogels zo rondlopen. In het stadje hebben we de mogelijkheid om een overlevingspakket voor de Delta in te slaan. Terug op de camping even goed schrobben en douchen want de komende 2/3 dagen zal dat niet meer gaan.
Tas ompakken en dan ben ik de volgende dag helemaal klaar voor de Delta.
Zodra alle spullen in de 4x4 truck zijn geladen, kunnen we op pad. Het is ver rijden en de weg is eigenlijk geen weg, gewoon zand, water en struiken.
Eenmaal bij de Okavango Delta aangekomen worden we door de locale bevolking (zo’n 10 mensen) opgehaald met een Mokoro (een halve boomstamboot).
Geweldig is deze Mokororit, het vrouwtje bestuurt de boot met een stok. Dat is hard werken! Op een gegeven moment horen Michelle en ik iets in de boot. En rara, is ze met een theekopje het water uit de boot aan het scheppen, we zijn gewoon aan het zinken! Best een grappig gezicht.
We varen langs nijlpaarden die een stukje verderop in het water liggen, zien olifanten en zebra’s aan de waterkant. Middenin de bush bush zetten we ons kamp op, het is net Expeditie Robinson.
We krijgen uitleg over de ‘wc’; daar staat de schep, als je moet poepen graaf je een gat, doet je ding en gooit het weer dicht. Plassen kan overal maar let goed op of er geen wilde dieren in de buurt zijn.
Dit is echt back to nature. Er is helemaal niks en met niks bedoel ik ook echt helemaal niks. Geen stroom, geen water, geen wc, geen douche, alleen een tent en een kampvuur. Geweldig!
Zelf probeer ik ook in de Mokoro te varen maar dat is zwaarder dan ik dacht! Vooral sturen is lastig. We hebben veel vrije tijd om op het eiland waar niks is te chillen. Nu ben ik heel slecht in niks doen (he mam) dus besluit ik met de lokale mensen mee te gaan kijken naar de visvangst. En ja hoor, ze hebben beet!
’s Avonds hebben we een nature walk door dit enorme natuurgebied. We zien veel dierenpoep en dieren sporen maar de dieren zelf zijn ver te zoeken, het blijft bij een groep zebra’s.
We worden gewaarschuwd voor olifanten die ’s nachts tegen je tent zouden kunnen lopen, we mogen ’s nachts dan ook niet de tent uit. Ik val in een diepe slaap met allerlei dierengeluiden op de achtergrond.
De volgende dag hebben we een lange nature walk. Geweldig vind ik dit. We lopen gewoon tussen de olifanten (wel op afstand natuurlijk), zien giraffen en zebra’s galopperen, pumba komen we tegen en op het laatst zien we ook nog een krokodil. Deze dieren leven hier gewoon in het wild, ik voel me helemaal één met de natuur (lekker zweverig).
Na zo’n 5 uur lopen hebben we eindelijk ontbijt en de rest van de dag hebben we vrij. ’s Middags ga ik met Greg, Lola en Michelle zwemmen in het water van de Delta. Heel bijzonder om in de vrije natuur, met een stukje verderop nijlpaarden, te kunnen zwemmen. Heerlijk!
’s Avonds hebben we een Mokoro sunset cruise. Prachtig is dit, al die bootjes op het water terwijl de zon langzaam onder gaat.
Dan komt er een spelbreker om de hoek kijken. Een nijlpaard komt boos op de boten afzwemmen. Hij heeft een jonkie en ziet ons als bedreiging. Als een gek moeten we aan wal en de boot verlaten.
Het beest maakt boze geluiden en komt hoog het water uit, het komt echt onze kant op en wil aanvallen. We moeten wachten tot het dier gekalmeerd is en gaan dan meteen weer terug.
Op een klein eilandje kijken we de zonsondergang, ik kan daar van blijven genieten…
Bij het kampvuur eten we samen met de lokale mensen ons diner, daarna gaan zij voor ons zingen en dansen. Dit is namelijk onze laatste avond samen met hen.
Heel bijzonder om middenin de natuur, waar helemaal niks is, rond het kampvuur het gezang van deze mensen te horen, samen met de dierengeluiden.
Dan is het onze beurt. Met de hele groep zingen we ‘The lion sleeps tonight’ en met de Dutchies doen we ‘Brabant’ van Guusje.
Een gezellige afsluiter met een speciale band tussen verschillende culturen.
De volgende ochtend gaan we met een klein groepje op pad om voor de laatste keer dieren te spotten. Van heel dichtbij zien we olifanten en zebra’s. Dan is het alweer tijd om de Delta te verlaten. De Mokoro’s brengen ons terug. Michelle en ik zijn geüpgrade, we hebben geen lekkende boot meer!
Ik moet zeggen dat ik de Okavango Delta echt ga missen, dit was mijn hoogte punt. Helemaal back to nature, zonder gedoe met telefoons, internet en het drukke stadsleven.
Terug op de camping neem ik met veel genoegen een douche, dat was toch wel echt nodig na die 2 dagen. Dan snel de truck in voor een lange reis naar Nata. Op een soort Centre parks camping zetten we in het donker de tent op. Samen met Vaiti loop ik over de mooie camping, gezellig meidenpraat kletsen. Nog even in mijn boekje schrijven bij het zwembad en dan bed in.
Voor de verandering moeten we weer vroeg op, op weg naar Kasana. Onderweg zien we olifanten, giraffen en hyena’s langs de weg. Dat is nog eens wat anders dan die Nederlandse koeien en schapen.
De hyena heeft net een dier gevangen en gevild, daar sleept die lekker mee rond. ’s Middags op de camping ga ik met een paar man een duik nemen in het ijskoude zwembad.
’s Avonds hebben we een sunset cruise over de Chobe rivier. Het is prachtig! We zien olifanten in het water spelen, buffels op de kant, nijlpaarden in het water van heel dichtbij, krokodillen en oh ja ondertussen leer ik ook nog een woordje Chinees van onze Australische Chinees aan boord.
Terug op het kamp hebben we ons laatste diner gekookt door Shingi, ik ga zijn lekkere gerechten wel missen.. Met een duffe kop kijk ik de voetbalwedstrijd maar als Nederland de verlenging in gaat, ga ik toch echt slapen.

Nu zeg ik weer bye bye Botswana, op naar ZIMBABWE!
Bij de Victoria Falls krijgen we uitleg over de verschillende activiteiten die we kunnen doen. Ik twijfel heel lang, want het is allemaal belachelijk duur. Uiteindelijk besluit ik toch de volgende dag te gaan white water raften. Maar nu eerst naar de watervallen.
Wat is dat prachtig zeg! De watervallen zijn enorm, en wat een stoom daar vanaf komt! Zeiknat worden we! De truck komt ons al vrij op tijd halen maar ik heb nog helemaal geen zin om weg te gaan bij de watervallen.
Samen met Long blijf ik nog en we ontdekken de plek bij de watervallen waar je de regenbogen kunt zien. Heel indrukwekkend!
Dan besluiten we over de brug naar Zambia te lopen. Zo ben ik die dag in Botswana, Zimbabwe en Zambia geweest! ’t Moet niet gekker worden!
We lopen terug naar het hotel, best warm in die hitte. Onderweg proberen allerlei mensen ons hun Zimbabwaanse geld aan te smeren, iets van 10 triljoen Zimbabwaanse dollars of wat dan ook. Ze gebruiken tegenwoordig US dollars omdat die andere valuta natuurlijk nergens op slaan.
Dan is onze laatste avond met de groep aangebroken. Met z’n allen gaan we uit eten. Daar geven we Shingi en Sandile een flinke tip, het was namelijk een geweldige reis! Ik ga het echt missen.
Maar de volgende dag sluit ik eerst de reis even goed af met white water rafting!
Wat gaaf is dat! Eerst moeten we naar beneden hiken, richting de Zambazi rivier die Zimbabwe met Zambia scheidt. Daar stappen we de raft in. Na uitleg over de verschillende tekens kunnen we de wilde rivier op.
Een stuk is te gevaarlijk, daar moeten we de raft uit en om hoog klimmen, hiken en een stuk zwemmen. Dan weer de raft in en flink peddelen. Wat gaat dat hard zeg en wat zijn de golven hoog!
En dan komt ie: de Terminator 2. Het is een grade 5 stroming (normaal zouden wij als toeristen hier niet eens komen maar ja, het blijft Afrika). Als een gek moeten we peddelen maar de golven, de stroming en de waterkolken zijn ons te sterk. Ik vlieg van de ene kant van de boot naar de andere en het volgende moment zit in onder de boot. Uit een reflex duw ik mezelf er onderuit waarna ik een enorme slok water binnen krijg. Ik raak een beetje in paniek omdat ik geen adem kan halen en ben dan ook blij als ik na een poosje toch weer in de boot zit.
So, die rivier is niet niks! De rest van de tocht is ietsje rustiger maar nog steeds pittig.
Een flinke hike naar boven, de berg op brengt ons naar heerlijke lunch. Wat was dit een gave afsluiting van de reis! 14 km lang raften bij de Vicfalls!
’s Avonds worden we door Shingi uitgenodigd om bij hem thuis te komen eten. Hij woont namelijk in Vicfalls. Super lief!
Sandile brengt ons met een busje, waar we ons met 15 man in proppen, naar zijn huis. Zo bijzonder om bij deze lokale mensen te komen braaien. Het is een gezellige laatste avond, die we afsluiten door met z’n allen naar de bar te gaan bij het hostel waar Michelle en ik slapen.
Daar nemen we afscheid van iedereen.
Het was een super ervaring, die ik nooit zal vergeten. Ik moet zeggen dat ik het er best moeilijk mee heb dat de reis is afgelopen.

Na nog 2 dagen reizen zijn Michelle en ik in Johannesburg. Nadat we de nederlaag van het Nederlands elftal aanschouwt hebben, vliegen we de volgende dag terug naar Kaapstad.
En dan rijden we Stellenbosch weer binnen, het voelt echt als thuiskomen na een vakantie. Ik ben een beetje beduusd, nu is het echt voorbij…
We meeten Jodie en delen onze verhalen. 2 daagjes in Stellenbosch waar we ook afscheid zullen moeten nemen van Gideon. Dan nog 3 daagjes in Kaapstad waar we als het goed is Jonathan voor de laatste keer zullen zien.
Ik ga mijn leventje hier in Afrika echt missen… Maar ik heb toch ook wel een beetje zin om jullie allemaal weer te zien hoor!

Heel raar om dit te zeggen, maar tot dinsdag!

Ps. Sorry voor spelfouten of rare zinnen maar ik heb zolang aan het verslag gezeten dat ik geen zin meer had om het na te lezen :P

Heel veel liefs, zoene en drukkies,

Iris