Backpacken met een Afrikaans tintje
Door: Iris
Blijf op de hoogte en volg Iris
05 April 2014 | Zuid-Afrika, Stellenbosch
Daar is ik weer!
Aangezien m’n vorige verhaal niet overdonderend, breath taking, spectaculair was dacht ik; laat ik eens een weekje op avontuur gaan. En dat is waar The Garden Route begint…
Vrijdag 28 maart gaat om 6.45 uur de wekker, ahhhh veel te vroeg! Toch spring ik uit bed, pak mijn backpack en sta start klaar voor vertrek.
We rijden met onze prachtige grijze Toyota Corolla (nu weet ik het zeker!) richting Hermanus, waar onze eerste stop zal zijn.
De route gaat door de bergen, bossen en droge vlaktes maar dit keer is de auto iets beter uitgerust en kan hij de bergen makkelijk aan. Voor mij is het af en toe nog even wennen met optrekken maar ja, we moeten er allemaal even inkomen.
Hermanus is een klein schattig dorpje aan zee, waar je in de winter walvissen kunt spotten. Helaas is het nu geen winter dus dat kunnen we op onze buik schrijven.
Toch is het uitzicht prachtig en midden in het stadje is een Afrikaans marktje waar we overheen lopen. Tijd voor chocolade!! Bij een gezellig restaurantje probeer ik met pijn en moeite een stuk chocoladetaart, waar ik amper overheen kan kijken, naar binnen te werken.
Het is zooo lekker!
Als we weer de auto instappen komen we langs de weg gewoon olifanten tegen! GEWELDIG!
Na zo’n 4 uur rijden komen we in Mosselbaai uit, we parkeren bij de haven. Het stadje ziet er een beetje grijs en weggeregend uit. Ach ja, je kan niet alles hebben; op naar de haven!
Bij een leuk surfstijlachtig restaurantje bestellen we Roosterkoek, een soort tosti gemaakt op een braai.
’T lijkt nu wel of we alleen maar overal gaan eten, en.. eigenlijk is dat ook wel zo.
Vanavond slapen we bij Krista, haar nichtje heeft bij Prochorus gewerkt (mijn stageplek) en Pam heeft geregeld dat we bij haar kunnen overnachten.
Maar daarvoor moeten we eerst naar het plaatsje George. Over kronkelwegen, woonerven en op elkaar lijkende huizen gesproken, de Graswinkel is er niks bij!
Het is ook al donker dus we raken een beetje verdwaald. Oh ja, we zijn natuurlijk old school en gaan zonder TomTom op weg want wij hebben een kaart! (waar maar de helft op staat)
Gelukkig zijn de mensen hier allemaal heel lief en de een na de ander helpt ons op weg. Als we dan eindelijk bij Krista aankomen, weet ik niet wat ik zie. Het huis is zo ontzettend mooi en groot!
Die luxe heb ik al lang niet meer gezien. Ze maakt een overheerlijke typisch Afrikaanse maaltijd voor ons klaar; pannenkoeken met bobotie, boerewors, een salade met avocado en als toetje Milktert.
Het is dat het zo overheerlijk is en het onbeleefd is om af te slaan want ik heb het idee dat ik zowat ontplof. Nou zoals ze hier zeggen; Magie vol, ogies toe (bed in!).
De volgende ochtend staat er alweer een heerlijk Afrikaans ontbijt op ons te wachten met biltong, kaas, jam, aardbeien en druiven. Wat is Krista toch een geweldige vrouw, het voelt of we weer even thuis zijn. Ze vindt het fijn om ons te verwennen omdat ze haar kinderen, die allemaal ver weg wonen, mist. We bedanken haar voor haar goede zorgen en het luxe verblijf en gaan dan op naar Knysna.
Ik zou jullie (en mezelf) blij willen maken door te zeggen dat het altijd heerlijk zonnig is overal in Afrika maar helaas… In Knysna is het bewolkt en koud. Het is een leuk stadje aan zee, bij Waterfront starten we met de winkeltjes. Aan aangezien er nog was twijfelkonten tussen ons gezelschap zitten, zijn we daar zo’n 3 uur later nog steeds.
Dan gaan we een kijkje nemen bij Thesen Islands. Dat is een dorpje bestaande uit 19 eilandjes, verbonden met bruggetjes. Wow, dat is bijzonder! Even een kijkje nemen. Wat blijkt; mogen alleen bewoners over de bruggen. Never mind, ze hebben hier heerlijke warme chocomel (ja jongens, het is echt waar, winter time).
’s Avonds gaan we (met 3 truien en 7 vesten) de boot op richting Knysna heads. Onderweg komen we langs Expeditie Robinson achtige stranden en mangroves. De Knysna heads zijn 2 rotsen waar iets mee is maar ik ben vergeten wat ook alweer :P
Even de auto pakken en op naar ons backpackers hostel. Hadden we gedacht! Komen we bij de parkeergarage aan; is het hek op slot… En ook alleen onze zielige auto staat nog in de garage. Niet te geloven dit! (ik hoor de mensjes in Nederland al bijna zeggen; echt iets voor jou weer). Maar we fixen wel even iets. Gelukkig is er nog een bewaker aanwezig die er uiteindelijk voor zorgt dat we de auto niet over het hek hoeven te tillen. In het hostel van dikke Philip (hij is echt megaa dik) ploffen we in bed, waarna het bed ongeveer instort maar dat terzijde.
En alweer heb ik superslecht geslapen dit keer door de harde regen, gesnurk, een mug, gekrab aan muggenbulten en mijn eigen gepieker.
De Robberg hike staat op de planning vandaag! We zijn een beetje klaar met al dat eten dus even wat actiefs doen. De 5,5 km lange hike brengt ons tot aan de top van de 182 meter hoge berg, langs verlaten stranden, ruige rotsen, zeeleeuwen en Nederlandse duinen. Het is een prachtige hike en de zon is zelfs gaan schijnen!
Omdat we nog niet sportief genoeg zijn geweest besluiten we in Plettenbergbay kano’s te huren om een 2 uur durende kanotocht te maken. Jodie en ik gaan als een speer, om over Michelle en Meike maar te zwijgen die, ja wat doen ze eigenlijk, rondjes draaien op het water?
Ik probeer me echt bewust te zijn van het feit dat ik in een kano over rivier in Zuid-Afrika peddel met aan weerskanten hele groene natuur, bergen en stilte… We zien zelfs een papegaai.
Als we stroomopwaarts terug gekanood zijn, zijn we kapot en uitgehongerd. Snel inchecken bij Amakaya Backpackers en dan eten in een restaurant waar ze eten uit Mozambique serveren, jammie!
Tam, tam, tam… de grote dag breekt aan: De bungee jump! Maar we beginnen met een ritje door Plettenbergbay op weg naar Birds of Eden en Monkey land. Onderweg zien we baboons (bavianen)!
Birds of Eden is een aangelegd regenwoud waar allerlei verschillende soorten tropische vogels leven. In Monkey land lopen we met een gids door een aangelegd natuurreservaat. Mam, je hebt goed in de zon gelegen want onze (donkerhuidige) gids heet Anita, inclusief krullen.
Ze vertelt dat de apen die hier zitten uit gevangenschap komen en hier opgevangen worden om weer in het wild te leren leven. We zien ook nog ringstaartmakies en schildpadden. En ik leer eindelijk het verschil tussen een monkey en een ape. Nooit geweten, maar een monkey heeft een staart en een ape niet en een ape loopt rechtop. Het was leuk om even tussen de apen te lopen (en lek gestoken te worden door muggen) maar nu op naar de Bloukransbrug voor het echte werk!
Als we over de brug rijden krijg ik toch wel een kriebel, hier spring ik straks gewoon vanaf (waarom eigenlijk?!).
Eerste even een kijkje nemen bij de hoogste bungee jump ter wereld, voordat we zelf gaan. Dan zegt de vrouw bij de balie opeens dat we onze veiligheidsriemen al aan moeten gaan doen zodat we mee kunnen met de groep van 14.00 uur, maar… maar… dat is over 10 minuten! Ahhhh!
Oké, dan maar. Na het weegmomentje zijn we er een soort van klaar voor (kun je hier ooit klaar voor zijn?). We moeten over een stalen brug die langs de Bloukransbrug loopt naar het midden lopen. Dat is al een heel eind en telkens als ik naar beneden kijk (ja de ondergrond is open) denk ik; SLIK!
Michelle, Meike en ik lopen hand in hand (net als eigenlijk iedereen) naar het midden van de brug. Daar krijgen we te horen wat we moeten doen en wat de springvolgorde zal zijn. Michelle moet als derde en ze vindt het geweldig! Ik moet als vijfde… Door de spanning ben ik echt te hyper.
Ik krijg een soort kussens om mijn enkels heen, die er al meteen weer afvallen (uhh, hoort dat?).
Dan wordt het touw om de kussens om mijn enkels gebonden waardoor ik niet echt meer kan lopen. De mannen van de bungee jump helpen me naar het randje en tellen dan af… 3,2,1…
En dan… spring ik naar beneden, 216 meter de diepte in met zo’n 120 km/uur.
Wat een geweldig gevoel! Het gaat kei hard, het eerste stuk is niet te beschrijven, het lijkt of je echt te pletter gaat vallen. Als ik uitgebungeed ben, hang ik daar aan een touwtje met een onder me rotsen en een riviertje. Dat is het engste moment want ik heb het gevoel dat mijn voeten steeds meer naar voren schuiven, dus die houd ik stijf. Wat duurt het lang voordat die man me op komt hijsen! Al het bloed in mijn lichaam zit ondertussen in mijn hoofd, terwijl mijn voeten steeds een beetje glijden. Gelukkig is redding nabij en kom ik weer veilig boven. Wat was dat vet zeg!
Ik zou het zo nog een keer doen :D Ook Meike komt veilig boven en met z’n drieën maken we een vreugdedansje. Het is ondertussen erg koud geworden en regent zelfs dus we warmen eerst even op in het cafeetje voordat we doorrijden naar Dijembe backpackers in Stormsrivier.
Wat is dat een geweldig hostel! In de middel of no where in hippie achtige stijl. Er is een kampvuur, er lopen witte paarden los rond, er loopt een ontplofte geit, er zijn hangmatten en wij slapen in een drie dubbel stapelbed gemaakt van bomen. Super gezellig! Met de rest van de backpackers houden we braai (in een kruiwagen). Hoewel we met 9 man op een kamer slapen en ik onder een veren dekbed (hatjie) lig, slaap ik toch redelijk goed.
De volgende ochtend bij het ontbijt bakken we ons eigen pannenkoekje en gaan weer bij het kampvuur zitten.
Jodie gaat vandaag paardrijden dus Michelle, Meike en ik besluiten te gaan hiken in Tsitsikamma.
Julie, een Duits meisje dat ik gisteren heb ontmoet, gaat met ons mee. Bij het nature reserve regelen we even dat we doorkunnen als Afrikanen zodat we minder hoeven te betalen.
We doen de Stormriver mouth hike naar de beroemde Suspension bridge. De hangbrug valt eerlijk gezegd een beetje tegen maar toch maken we een foto en lopen we er natuurlijk overheen. We klimmen de berg op naar het uitzichtpunt (wat hoger en verder is dan we dachten).
Dan weer terug over de 77 meter lange brug, het is een mooie route langs de zee en de bergen.
Vandaag staat Jeffrey’s bay op de planning dus na een lunchje op het gras bij Dijembe backpackers vertrekken we samen met Annewinde, een Nederlands meisje dat we ontmoet hebben, naar het surfersplaatsje.
Als we de deur van het hostel African Abuntu open doen, beginnen we allemaal te schreeuwen. Wie staan daar? Onze Duitse buurmeisjes van Academia, Julia en Michelle. Hoe toevallig?! Super leuk dat we ze hier tegen komen. We besluiten met hun en met Michelles broer en een vriend uit eten te gaan. Maar eerst even genieten van het strand bij schemer en de surfers die de ene naar de andere geweldige golf pakken. Het begint toch wel weer te kriebelen…
Het Griekse restaurant waar we terecht komen valt eerlijk gezegd nogal tegen. We moeten ruim een uur op ons eten wachten (en ik heb mega honger!) om vervolgens een simpel pitabroodje, wat overigens wel lekker is en een miezerig toetje te krijgen. Ach ja, het is gelukkig wel een gezellige avond.
Volgende ochtend: vroeg op, 4,5 uur rijden naar Albertinia voor de Game drive. Ik was graag nog langer in Jeffrey’s bay gebleven maar we hebben een strak schema.
Het regent kei hard en hoewel we poncho’s krijgen bij de Game drive (in een open vehicle), ben ik doorweekt. Gelukkig maakt het feit dat we impala’s, springbokken, kudu’s, blauwe kraanvogels, zebra’s, struisvogels, giraffen, leeuwen, neushoorns, olifanten en elanden zien, dat weer een beetje goed.
Het is zelfs nog even spannend want de mannetjesleeuw dreigt ons aan te vallen, we moeten dus heel stil blijven zitten als we er met een boog omheen rijden. Door de harde regen kan ik bijna niet kijken maar toch probeer ik de dieren in me op te nemen. Het was een mooie ervaring, alleen jammer dat we daarna zo’n 2 uur voor een openhaard moeten staan om op te warmen, soort van droog te worden en het gevoel in mijn handen terug te krijgen.
Hoewel mijn all stars en mijn trui nog nat zijn besluiten we toch richting Mosselbaai te vertrekken. Hier zullen we overnachten bij Jonathan en zijn ouders. Jonathan is een Afrikaanse jongen die we in Stellenbosch ontmoet hebben, hij is voor de vakantie op bezoek bij zijn ouders en bood ons aan om daar te overnachten. We ontmoeten Susan en Kevin (zijn ouders) en Christopher (zijn broertje). Wat een lieve mensen zijn het, zeg! We drinken met z’n allen een kop thee en kletsen meteen honderduit over Afrika en Nederland. Dan besluiten we met z’n allen uit eten te gaan bij Delfinos, een restaurant aan zee. Het is super om weer even een heel groot gezin te zijn! Er komen allemaal typisch Afrikaanse dingen voorbij zoals cream soda (groene frisdrank) en breakfast pizza (pizza met bacon en egg). Het is al laat als we terug komen maar Kevin heeft Milo (warme chocomel) voor ons gemaakt dus die slaan we niet af. Het is een super gezellige avond en nadat we de surffoto’s van Jonathan en Christopher gezien hebben val ik in slaap in mijn kleine Goudlokje bedje (weet je wel, dat bedje van die kleinste beer).
Om 6.00 uur gaat de wekker want we gaan vandaag kloofen! De hele familie Black is al druk in de weer om het ontbijt klaar te zetten, ze zijn gewoon alle vier opgestaan!
Als we ons volgepropt hebben met yoghurt, broodjes, ei, boerewors en weet ik wat nog meer, moeten Michelle, Meike en ik helaas echt vertrekken.
Als we na een regenachtige rit met afgesloten wegen en een ritje over de treinrails, eindelijk aankomen bij het goede adres worden we welkom geheten met de woorden; Shame, girls!
Huh, wat? We denken dat de groep misschien al weg is of zo. Maar nee, het is nog veel minder leuk.
De vrouw van de receptie vertelt ons dat de kloofing niet door gaat vanwege het slechte weer. WAT?! Hebben we net ruim een uur gereden en zijn we om 6.00 uur opgestaan om er vervolgens achter te komen dat het niet doorgaat. Lekker is dat en ze hebben ons niks laten weten!
We balen als een stekker! Ik bel Jonathan op en we spreken af dat we met hem en zijn gezin gaan surfen in Mosselbaai. Maar eerst nog even een uur (grrr..) terug rijden met kei hard de muziek aan.
Het baalmoment van deze dag wordt helemaal goed gemaakt als ik met mijn surfplank de zee in kan rennen. De rest gaat allemaal bodyboarden maar ik kan het niet laten om even uit te testen of ik nog kan surfen. De golven zijn best goed! Ik moet er echt nog even inkomen en ik heb nu een hard board in plaats van een soft board maar ik kan af en toe een goed golfje pakken en afsurfen.
Wat een heerlijk gevoel! Jonathan en Christopher willen ook even op het surfboard dus ik neem genoegen met een ritje bodyboarden, wat ook super leuk is! Op een gegeven moment gaat de rest het water uit maar ik kan het niet aan om nu al die geweldige zee achter te laten dus ik blijf nog een poos surfen met Christopher. Geweldig om dit weer even te kunnen doen.
Na een mega lunch die Kevin en Susan voor ons halen met chicken roll, broodje met friet, vetkoek (die smaakt naar het stokbrood bij het wokrestaurant, zo oliebolachtig), bunny roll (soort krentenbol) en drinken, zit ik tjokkie vol! Het is al laat dus we kunnen helaas de zee niet meer in.
Hoe jammer we het allemaal ook vinden, we zullen toch afscheid moeten nemen van dit lieve gezin. We beloven een kaartje vanuit Nederland te sturen.
Dan, op naar Oudtshoorn! Hier verblijven we bij Néléne, een vriendin van Susan. In Oudtshoorn is een Artfestival waar heel Afrika naartoe uitgerukt is, dus het is lekker druk.
Bijna nergens kunnen we terecht voor een avondmaaltje. Uiteindelijk bestaat ons avondeten uit een voorgerecht en een toetje. Ik ben kapot moe dus ik val een soort van in slaap in het ziekenhuisbedje (daar lijkt het echt op!) met het platte matras.
En dan is de laatste dag alweer aangebroken. Proficiat, lezer je hebt het bijna gered tot het einde!
Snel een ontbijtje van thee met krusts (van die kei harde Italiaanse koekjes) en dan de auto in naar de Cango Caves. De grotten zijn wel mooi maar ik heb wel mooiere en grotere gezien in mijn leven. Wat wel heel speciaal is, is dat de vrouwelijke gids voor ons gaat zingen in de grot. Prachtig, ik krijg gewoon kippenvel! (en nee, niet door de kou in de grot want daar is het 19 graden).
Na dit grotavontuurtje, beginnen we aan de terugweg over de route 62! Het is een supermooie route door de bergen. 5,5 uur moeten we terugrijden. Hoewel Michelle en ik afwisselen met rijden, ben ik nog steeds kei kapot. Mijn ogen zijn ontzettend zwaar na dat slechte slapen, de zon op mijn gezicht en het lange concentreren. Ik heb dan ook een dubbelgevoel als we het bordje Stellenbosch weer zien staan. Aan de ene kant ben ik blij dat de lange autorit erop zit en dat alles goed gegaan is, hoewel ik aan de andere kant echt niet naar huis wil om het gewone (ja zelfs hier) stageleventje weer op te pakken.
Het voelt net als in Nederland thuis komen van een vakantie. We sluiten de geweldige reis met z’n vieren af met een etentje bij het Libanees restaurant en ploffen dan (eindelijk) ons eigen bedje in.
Het was een leuke, mooie reis waar ik me af en toe echt een backpacker voelde met die grote tas en de hostels met dorm rooms maar waar ik me ook weer even deel van een gezin voelde bij de Afrikaanse mensen.
Groetjes xxx
-
05 April 2014 - 13:34
Anouk Van Dijk:
Hee zussie,
Wat een super avontuur. Het klinkt echt geweldig, als in een film.
Kei vet dat je gesurft hebt weer en zoveel mensen leert kennen.
Ik ben toch wel heel jaloers als ik dit allemaal lees.
Gelukkig ben ik er over minder dan 3 weken ook =)
Kan nu echt niet meer wachten!!!
Heel veel plezier nog en rust maar ff goed uit in het weekend.
Tot snel!!
xxxxxxx je zusje <3 -
05 April 2014 - 14:33
Helmy En De Bubs:
Ha Iris,
wat een gewéldig mooi reisverslag alweer! En bungy-jumpen....aaaahhh! Mam maakte zich toch wel wat zorgen, hoor ;-)
Ik ben nu al benieuwd naar je fotoboek. Ik ga er gewoon vanuit dat je straks een mooi fotoboek zult gaan maken van al je avonturen.Súper!
Geniet ervan en ik wacht weer met spanning naar je volgende reisverslag! Tip: maak er straks een boekje van. Ook leuk om later weer eens te lezen.
Groetjes, Helmy
-
05 April 2014 - 16:21
Pap:
He meiske! Wat een geweldige avonturen heb je weer beleefd. Dit zul je never nooit meer vergeten. Ik zie alles wat je beschrijft als een film voor me, maar ik ben heel erg nieuwsgierig naar de foto's. Die moeten onbeschrijfelijk zijn (is ook niet waar, want je hebt alles beschreven). Ik ben het met Helmy eens, maak straks een fotoboek waarin je tevens al je reisverslagen in opneemt. Dat wordt een zeer waardevol document voor jou!! Rust lekker effe uit en geniet nog van je weekend. Tot vanavond Skype. kusjes pap -
05 April 2014 - 17:30
Anita:
Ha maegdje:} Superleuk verhaal alweer. Die Anita was natuurlijk een uitermate leuke vrouw met krullekes, dat kan niet anders haha. Ik krijg nu onderhand ook heel veel zin om een kijkje te nemen in Zuid-Afrika. Leuk dat je zoveel nieuwe mensen leert kennen. Ze zijn ook allemaal even hartelijk. ( kunnen wij nog wat van leren ). Fijn dat je zoveel geniet!!! Liefs Mamsie :) -
05 April 2014 - 21:17
Opa En Oma Van Dijk:
Lieve Iris,
Wat een prachtig verhaal,het lijkt er op dat je in een film hebt gezeten,zo levensecht beschrijf je alles.Compliment hiervoor!!.
Als ik ook in die grotten was geweest,had ik voor jouw ook wel iets willen zingen,maar wat?.
Als ik met mijn lage basstem daar zou gaan zingen loop je wel het risico dat de muren gaan scheuren ha ha ha.
Ik kan me voorstellen dat je bij tijd en weilen moe bent van wat je meemaakt,de autoritten,de weersomstandigheden en sportieve inspanningen;kon je iedere keer dat je op pad gaat je eigen bedje maar meenemen.Prachtig om te lezen hoe jij je door alles heen slaat,ook op soms minder leuke momenten zoals die gesloten garagepoort waarachter jullie auto stond,geweldig!
Oma en ik zijn ook benieuwd naar door jouw gemaakte foto's,maar die komen wel.
Wij wensen je nog een mooie tijd,maar dat zal wel lukken,zeker als je moeder en zus binnenkort bij je zullen zijn.Mooi vooruitzicht!
Heel veel liefs van opa en oma xxx.
-
06 April 2014 - 09:14
Jac Hendrix:
Iris!!!
nao dieen verhaol gelaeze te hebbe veul ich mich weer hieelemaol thoees dao in det gewèldjig lând,waat kuns dich ongerhaojendj schrieeve, in eine aom uutgelaeze!!!! mer det zal waal kaome umdet ich mich weer trökwaan op di-j plaatse, vöral det bundjiezjûmpe stông mich waal aan, det heb ich dao auch zellef gedaon. di-j rotse woee dèsze oeever kâldjes, ès det neet "franshoek" woee in 1770 unne frânse boeet ès gezoônke?? en mosselbaai, stieet dao nog altieed dae bekpakkerstrèin aan ut strând?? ich kiek weer uut nao dieen volgendje rèisvurslaag!!!! en deenk drum "rechs rij-je op pad"
nog unne hieele schoeene tieed weens ich dich dao inne Kaap, geneet dur mer met volle teuüge van
gr
Jac
-
06 April 2014 - 10:55
Oma Moonen:
Hoi lieve Iris,
wat je allemaal meemaakt onvoorstelbaar, leuke dingen allemaal en misschien ook minder leuke, maar je slaat je er goed doorheen, ik krijg net een telefoontje van Mieke,, komen even op bezoek ook gezellig ,wij, Opa en Oma wensen jou nog een fijne tijd toe, en wees voorzichtig met alles we willen je weer heelhuids terugzien!
heel hartelijke groetjes en wensen je alle goeds tot je volgende verslag en een dikke kus van Oma.
DOEI. -
06 April 2014 - 13:43
Nelson Peterson:
Hallo Iris,
Wat een avontuur,mooi verhaal wel lang.
Maar ik had wel helemaal uitgelezen. :)
Ik wens jou veel succes en meer avonturen toe.
Groetjes,
Nelson
-
06 April 2014 - 21:20
Irna:
Ha die Iris, geweldjig weer ! Wannier keumtj dien book uut, dan schrief ich dao alvast op in ... Dikke knuffel vanaaf de Tijdigstraot !!! xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley